Hommels Plotseling

Als wij iedere nacht hetzelfde droomden, zou ons dat in dezelfde mate treffen als de voorwerpen die wij iedere dag zien. En als een werkman er zeker van was iedere nacht, twaalf uur lang, te dromen dat hij een koning was, geloof ik, dat hij bijna even gelukkig zou zijn als een koning, die iedere nacht, twaalf uur lang, zou dromen dat hij een werkman was…………Maar omdat dromen alle verschillend zijn en eenzelfde droom telkens andere vormen aanneemt, raakt ons wat wij daarin zien veel minder dan wat wij wakend zien, op grond van de duurzaamheid, die echter weer niet zo duurzaam en gelijkmatig is of zij verandert ook,  maar minder plotseling, tenzij dan in een zeldzaam geval, zoals wanneer men op reis is; en dan zegt men:” Het lijkt wel of ik droom.” Want het leven is een enigszins minder onbestendige droom.

Pascal

De pakesizster De kleindochter

Doarmer bevindt zich momenteel in het westen des lands, alwaar hij familie heeft, die zich binnenkort ook uitbreidt. Doarmer oefent al voor zijn nieuwe rol en daarom heeft hij een "klassieke" pet gekocht, hoewel zijn eigen " pake " altijd een hoed droeg.

Wylst Terwijl

De leer van de gelijkheid! Giftiger vergif bestaat er niet: want ze lijkt door de gerechtigheid zelf te worden gepredikt, terwijl ze juist het einde van de gerechtigheid is. “Aan de gelijken het gelijke, aan de ongelijken het ongelijke”, dat zou de ware taal van de gerechtigheid zijn, evenals wat eruit volgt ” nooit gelijk maken wat ongelijk is”.

 

 Nietzsche

Mjitte Meten

Niemand is verantwoordelijk voor het blote feit dat hij bestaat, dat hij die en die eigenschappen heeft, dat hij onder deze bepaalde omstandigheden, in deze bepaalde omgeving leeft. De fataliteit van zijn eigen wezen kan niet los worden gezien van de fataliteit van al datgene wat geweest is en nog te gebeuren staat. Hij is niet het gevolg van een eigen bedoeling, van een wil, van een plan; hij is niet de inzet van het streven “de ideale mens ”of “het ideale geluk” of “de ideale moraliteit” te verwezenlijken , het is absurd zijn wezen op een of ander doel te willen afwentelen. Wij hebben het begrip “doel” uitgevonden: in de realiteit zal men tevergeefs zoeken naar een doel…………..Wij zijn noodzakelijk, wij zijn een stuk noodlot, we zijn een deel van het geheel, er is niets wat ons bestaan zou kunnen vonnissen, meten, vergelijken, veroordelen, want dat zou betekenen het geheel vonnissen, meten, vergelijken, veroordelen….. Maar buiten het geheel is er niets.

 

Nietzsche

Dit is wel de kern van het denken van Nietzsche. Aangezien het doel van het leven slechts onze uitvinding is en in werkelijkheid niet bestaat, is het onmogelijk vast te stellen of bepaalde handelingen “goed” of “slecht” zijn, is het onmogelijk te “ vonnissen”, want de meetlat ontbreekt. Optimist als Nietzsche is, raadt hij ons aan van ons “noodlot” te houden. Het leven wil geleefd worden.

De swide mannichte De indrukwekkende menigte

 na 5km

 

het gele poppetje is Doarmer's relatieve finishpositie in het gehele deelnemersveld

In ôfskie Een afscheid

Ik wil ook nog een verhaal van vroeger vertellen, een anekdote, en ik zeg heel eerlijk, het verhaal is in de loop der jaren wel wat veranderd en er zijn elementen toegevoegd, maar, dames en heren, de kern bevat waarheid. Jongere collega’s zullen dat niet weten, zij krijgen hun salaris elke maand overgemaakt, maar vroeger werd men in het onderw. per week betaald, cash in een loonzakje. En als ik over salaris spreek, begrijpt natuurlijk iedereen, die in het onderw. werkzaam is, dat dit beeldspraak is. Maar goed, vroeger was het een vast ritueel. Op de vrijdagmiddag verzamelden de onderw.gevenden zich in de gymzaal in een lange rij om hun loonzakje in ontvangst te nemen. Vooraan op het podium zat de directie en voor hen lagen de loonzakjes. Twee stevig gebouwde conciërges, gewapend met knuppels, zorgden voor orde, zodat niemand het waagde voor te dringen of bijvoorbeeld na het openen van het zakje een kreet van vertwijfeling te slaken. Goed, ik stond daar in de rij achter C. en wij keken begerig naar de uitgestalde loonzakjes en wat bleek tussen al die kleine zakjes lag een veel grotere zak en daar stond met grote letters op “salaris van C.”. “Eindelijk krijg ik, wat ik verdien “zei C. tegen mij. “Ja”, zei ik, ”en ik hoop niet, dat ze dat bij mij ook toepassen, want ik moet toch ergens van leven”. Ok, de rij schoot heel langzaam op en eindelijk was C. aan de beurt en wat bleek, nadat ze de grote zak had geopend, haar salaris zat erin, uitbetaald in munten van één cent, die had men over gehad. Nou, ik kom uit de hoofdplaats, ik wist het, dat moet je nooit doen bij iemand uit N./Z. De conciërges met de knuppels stonden machteloos, de directie probeerde nog via het raam te ontsnappen, tevergeefs. De Notterse was ontketend. Wat er toen allemaal gebeurde is een ander verhaal en dat is zeker nu niet op zijn plaats, maar sinds die dag heb ik veel respect voor C.

De boask Het huwelijk

breid en brêgeman/bruid en bruidegom

 

mei de bruorren en susters/met de broers en zusters

Tebektinke Terugdenken

 

In Nederland wil ik niet leven,

Men moet er steeds zijn lusten reven,

Ter wille van de goede buren,

Die gretig door elk gaatje gluren.

’k Ga liever leven in de steppen,

Waar men geen last heeft van zijn naasten:

Om ’t krijschen van mijn lust zal zich geen reiger reppen,

Geen vos zijn tred verhaasten. 
 

Slauerhoff

 

Toch maakte hij een uitzondering

In fleurige baarch Een opgewekt varken