In sêge Een sage

Klik hier

Nei lofts Naar links

Deze ochtend rende Doarmer in de heuvels door de vers gevallen sneeuw. Voor zich in de sneeuw zag hij de voetsporen van een andere hardloper, een bekende, die ongeveer 10 minuten daarvoor dezelfde route moest hebben gelopen. Op een bepaald moment zag hij naast deze voetsporen de sporen van een ree en in Doarmer’s beleving was het alsof ze samen een stuk hadden opgelopen en hij stelde zich een gesprek voor. De ree: “Loopt het wat, zo op twee benen?” De hardloper: “Ach ja, als je het een keer gewend bent”. Waarschijnlijk beviel het tempo de ree toch niet , want na een paar honderd meter zag Doarmer , dat het reeënspoor linksaf boog , het bos in. En zo ziet u maar weer, dat het heel goed mogelijk is om naast een ree te rennen, als u de factor tijd maar buiten beschouwing laat.

De groede Het litteken

Wanneer in een mozaïek een stuk ontbreekt zien we dat door het gat dat het achterlaat: wat we van dat stuk zien is zijn afwezigheid en zijn manier van aanwezig zijn is dus ontbreken, dat wil zeggen afwezig zijn. Op een vergelijkbare manier is het fundamentele zijn het eeuwig en essentieel ontbrekende, datgene wat altijd aan de wereld ontbreekt en we zien van dat zijn dan ook alleen maar het litteken dat zijn ontbreken heeft achtergelaten, zoals we bij iemand die een arm mist  de stomp zien die is overgebleven. En het bepalen van wat dat zijn is moet gebeuren door de contouren van dat litteken, van die breuklijn te beschrijven. Door het karakter van fundamenteel zijn kan dat zijn niet op het concrete zijn lijken dat juist een bijkomstig, op het fundamentele zijn gefundeerd zijn is. In essentie is dat zijn het volledig andere, het compleet verschillende, het absoluut exotische.
 

José Ortega y Gasset

De wei De weg

Doarmer is op bezoek bij zijn zoon J in de stad T in het verre zuiden en deze ochtend rende hij door  bossen en rond vennen en toen was hij ineens de weg kwijt, verdwaald. Dit overkomt hem niet vaak, maar al die vennen lijken veel op elkaar. Gelukkig wist hij uit deze Bermuda Driehoek te ontsnappen en toen hij later vandaag een stoer jasje  kocht, was al het verdriet weer vergeten. Zoon J woont erg mooi en de stad T valt niet tegen.

Ferjitte Vergeten

Beschouw de kudde die je grazend voorbijgaat: zij weet niet wat gisteren, wat vandaag is, springt rond, vreet, rust, verteert, springt weer, en zo van de morgen tot de nacht en van dag tot dag, met haar lust en onlust  kort aangebonden, namelijk aan de pin van het moment, en daarom noch zwaarmoedig, noch verveeld. Dit te zien is voor de mens niet aangenaam, omdat hij tegenover het dier op zijn mens-zijn pocht en toch afgunstig zijn geluk gadeslaat, want dat is het enige  wat hij wil, net als het dier noch verveeld, noch onder smarten leven, en toch wil hij het tevergeefs, omdat hij het niet op dezelfde manier wil als het dier. De mens vraagt het dier wel eens: waarom vertel je me niet over je geluk en kijk je me alleen maar aan? Het dier wil ook antwoorden en zeggen: dat komt doordat ik altijd meteen vergeet wat ik wilde zeggen, maar toen vergat het ook dit antwoord alweer en zweeg, zodat de mens zich erover verwonderde.
 

Nietzsche

De ljip De kieviet

Door een opmerking, die dr.Oetker maakte, moest Doarmer ineens denken aan de ”ljip” en dus ook aan “ljipaaisykje” (=kievietseierenrapen). Let wel in het Hollands legt men de nadruk op het “rapen”, in het Fries op het “sykjen” (= het zoeken) en dit laatste is toch een prachtig eufemisme en weer zo’n voorbeeld van beschaving tegenover dat botte van onze zuiderburen. Maar genoeg taalbespiegelingen, Doarmer heeft zich een nieuw levensdoel gesteld, hij is van plan dit jaar het eerste kievietsei te vinden, misschien wel niet van de hele provincie, maar in elk geval van een gemeente. Van welke gemeente, dat weet hij nog niet en gezien de vele fusies wordt dit ook wel lastig, maar hij zal zijn uiterste best doen om dit doel te bereiken, zodat Doarmer ook een BF’er is en voor jury’s wordt gevraagd. Hij houdt u op de hoogte.

It bernsbern Het kleinkind

Op'e flecht Op de vlucht

Wij weten allen op sommige ogenblikken, dat de meest uitvoerige maatregelen in ons leven alleen maar genomen worden om onze eigenlijke taak te ontvluchten, dat wij graag ergens ons hoofd zouden willen verstoppen, alsof ons honderdogige geweten ons daar niet te pakken zou kunnen krijgen, dat wij ons hart haastig  aan de staat, geldelijk gewin, sociaal verkeer of de wetenschap cadeau doen, om het maar niet meer te hoeven bezitten, dat wij ons zelfs driftiger en uitzinniger aan ons zware dagelijkse werk overgeven dan nodig zou zijn om te leven: omdat het ons noodzakelijk lijkt, niet tot bezinning te komen. De haast is algemeen, omdat iedereen voor zichzelf op de vlucht is.

Nietzsche

Ljepper Springer

Hjoed seach Doarmer de sinne wer ris. Dêrom fan Gysbert Japix(1602-1666)/ Vandaag zag Doarmer de zon weer eens.Daarom van Gysbert Japix (1602-1666):

Kersse’ in laempe fenne dey,

uwle fijnne’, yzteyer,

moudestuwwer,droeggewey,

nacht- in froastforjeyer,

ljeapper oer it wiet in ’t druwgh,

ruwnomrinner,nummer sluwg

yer in let allinne

wolkom,wolkom’ sinne!

 Nijfrysk:

Kjers en lampe fan’e dei,

fijân fan’e ûle,iisteier,

moudestower,droegewei,

nacht- en froastferjeier,

ljepper oer it wiet en droeg,

rûnterinner, nea slûch,

ier en let allinne,

wolkom, wolkom sinne!

Mei de klots djip oer'e earen Met de muts diep over de oren

 

Ik sjoch dy wol Ik zie je wel

Opsnaskje Verslinden

Morgen gaat Doarmer een wedstrijd over 27.5 km lopen. Het parcours is heuvelig, dus het zal de nodige inspanning kosten. T. heeft gevraagd om samen met Doarmer de heuvels te beklimmen, maar omdat zij in haar marathonvoorbereiding zit en de kilometers verslindt, heeft Doarmer wel een slag om de arm gehouden, want hij is ook niet meer een van de jongsten.

It no en it ferline Het heden en het verleden

Laat ieder zijn gedachten maar eens onderzoeken, hij zal ze alle vervuld vinden van het verleden en de toekomst. Wij denken nauwelijks aan het heden en als wij eraan denken, doen wij dat alleen om er het licht te ontdekken, waardoor wij over de toekomst kunnen beschikken. Het heden is nimmer ons doel: het verleden en het heden zijn onze middelen, alleen de toekomst is ons doel. Op die wijze leven wij nooit, maar hopen wij te leven; en doordat wij ons steeds voorbereiden op het geluk, is het onvermijdelijk dat wij nooit gelukkig zijn.

Pascal