“ Wat is het hier toch gezellig”, zei I. vandaag tegen mij en inderdaad, het was me nog niet opgevallen, omdat ik natuurlijk weer werd afgeleid door haar prachtige blauwe ogen, die mij als twee door zonlicht beschenen vijvers aankeken, diepe, mysterieuze vijvers…. Maar goed, ik dwaal af, terug naar de gezelligheid. Buiten sneeuwde het en binnen was het warm. De koffie smaakte goed, H. was even terug uit het verre F. , de groep voerde “ ein silbernes Gespräch”, het paste allemaal. Als op dat moment een hongerige zwerver in schamele kleding, huiverend van de kou door het raam naar binnen had gekeken, was het helemaal perfect geweest, maar je kunt niet alles hebben.
Ik sprak ook nog even met L. en waarschijnlijk kwam het door diezelfde combinatie van sneeuw en duisternis, maar hoe dan ook voor het eerst sinds tijden deed ze weer eens wat aardig tegen mij en hoewel ik het niet helemaal vertrouwde wilde ik niet achterblijven en informeerde belangstellend “ het valt zeker niet mee met de auto zo door de sneeuw ?” Nou, dat had ik niet moeten zeggen, ze antwoordde meteen boos “ een beetje vrouw zit daar niet mee en nu moet ik weg, ik heb werkoverleg.” Ik realiseerde mij, dat voor sommige mensen werk toch wel heel belangrijk is en zelfs de naderende kerst brengt hen niet op andere gedachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten