(Voor)oordelen

Vandaag las ik in een krant, dat er koud weer op komst is. Hoe koud het precies wordt en hoe lang de koude aanhoudt is nog niet duidelijk, maar, zo zegt het artikel, een aantal schaatsdagen zit er zeker in. Ik ken een mensensoort, dat dan lyrisch wordt, want de “redens”(=schaatsen) komen uit het vet. Ik zelf heb dat niet en dat is pure frustratie. Ik ben geen goede schaatser. Al op de lagere school, zoals dat in die tijd heette, had ik het net niet en dat is erg als je in een gebied woont waar “ride” meer een religie dan een sport is. Ik zag wel degelijk de charme van een helder blauwe vrieslucht, de bevroren meren en kanalen, de stilte slechts doorbroken door het krassen van de “redens”. Dat is mooi, maar je wilt ook wel eens winnen. Toen ik later op zoek naar werk en avontuur naar het zuiden trok, kwam ik een gebied te wonen, waar heel veel mensen slecht konden schaatsen of zelfs helemaal niet. Eerst dacht ik, hebben zij geen vader gehad, die hen de “redens”onderbond en tot hen zeide “gaat heen, schaats en win en houd de eer van de familie hoog". Vreemd, maar het heeft ook een voordeel, je komt als éénoog in het land der blinden. Wel word je met allerlei vooroordelen geconfronteerd in de trant van “Jij hebt de elfstedentocht natuurlijk wel gereden”, maar dat ben ik wel gewend, dat hoort thuis in het rijtje ,” jij wilt zeker Beerenburg” of nog erger “kun jij het …. volkslied zingen ?” of het ergst “Jij bent vast recht door zee”. Nee, zeg ik dan meestal , ik ben een onbetrouwbare wijndrinkende fierljepper(=polstokverspringer). Dat laatste voeg ik toe om ze toch een beetje tegemoet te komen en soms ga ik in het offensief en dan zeg ik “Kun jij iets in het Nederlands zeggen en het Wilhelmus zingen, bierdrinkende coniferenplanter?”