Swiete blom fan leafde, waans sêftens twirret yn ‘e lije wyn.
11 opmerkingen:
Anoniem
zei
Bloemen zijn een onuitputtelijke bron van genieten en inspiratie voor veel mensen. ... Vroeger werd in Europa de Camelia hiervoor gebruikt. ... Bekend is het boek van Alexandre Dumas, de zoon van de schrijver van “De drie musketiers”, die in 1852 “La dame aux Camelias” schreef. " Nietemin geeft de hoofdpersoon Violetta hem een camelia en zegt dat hij haar weer mag bezoeken als de Camelia is uitgebloeid." Verdi heeft er zijn opera La Traviata aan gewijd. Deze eindigt met Violetta's dood. Al drie keer gezien en gehoord. De laatste keer in Verona. Zo mooi. Morgen 6 jaar geleden zou ik naar de voorstelling van het Zuidelijk Toneel Van La Dame aux Camelias met een goede vriend. Net als ik trotse bezitter van de Camelia. "Hoeveel knoppen heb jij in de camelia? Ik heb er vier!", had hij mij kort daarvoor nog via de telefoon gezegd. "Ik tel er 200", zei ik. Kort daarna op 19 april stierf hij onverwacht. Hartaanval. Op school. Toch ging ik de volgende dag naar La Dame. Naast me een lege plek. Onwezenlijk.
doarmer, meridies heeft grote bewondering voor uw belezenheid, Heidegger, Thomas, wie heeft zich niet in uw geest gevestigd. Wanneer meridies dus enige woorden wijdt aan Blake's gedichtje doet zij/hij dat met gepaste bescheidenheid. U zult ongetwijfeld ook Guillaume de Lorris en Jean de Meung kennen op wier conto de Roman de la Rose geschreven staat. Het is natuurlijk verleidelijk om, als in dat werk, dat, zo erkent meridies door haar/hem slechts gedeeltelijk en in een (niet Nederlandse) vertaling is gelezen, de roos te lezen als het vrouwelijk geslachtsdeel maar dan lopen we toch vast bij de verdere interpretatie. Waarom zou de 'worm' het leven van de roos dan vernietigen. In de sprinkhanenwereld schijnt zoiets wel voor te komen maar daar wordt het mannetje door het vrouwtje vernietigd. Meridies wil maar zeggen, we kunnen ook te ver gaan bij het interpreteren van een gedicht, zij/hij kiest ervoor om Blake te laten zeggen dat schoonheid altijd vergankelijk is, er is altijd wel een 'worm' die zijn vernietigende werk doet, hij lijkt er zelfs een bijna pervers genoegen aan te beleven : 'his dark secret love' . Meridies peinsde wel over de 'crimson joy' maar wanneer we deze 'joy' lezen als de vreugde van degene die de roos ziet lijkt ook dit opgelost. Is er niet een Engels gezegde : Beauty is in the eye of the beholder. Misschien, doarmer en blomke(!), voldoet deze uitleg ? Vergun mij een laatste opmerking te maken, indien meridies goed is ingelicht dan verdient U, doarmer, de kost voor Uzelf, Uw egaa en misschien ook wel voor eventuele bloedjes van kinderen, aan een onderwijsinstelling in de achterhoek, gehuisvest in een architectonisch aantrekkelijk gebouw. Welnu, lees voor 'the rose' dat gebouw, lees voor de 'worm' de regelneverij die zich ongetwijfeld ook in het onderwijs manifesteert en U kunt Blake's regels aan de wand hangen van het vertrek waar U en Uw collega's soms mogen bijkomen van Uw inspannende werk.
Beste meridies, hartelijk dank voor uw mooie interpretatie. Droevig, deze vergankelijke schoonheid, maar het is zo, u geeft echter ook hoop, schoonheid is in het oog van de toeschouwer en in zoverre vergaat zij misschien nooit. Wat uw laatste opmerkingen betreft: Doarmer heeft inderdaad bezigheden in het onderw…. in de Achterhoek, om dat nu “werk” te noemen, zoals u dat doet, gaat misschien iets te ver. U heeft overigens een heel direct taalgebruik met woorden als “vrouwelijk gesl……. “ en “ onderw…..”. Vooral met het voluit schrijven van dit laatste woord zullen de oudere webloglezers wel wat moeite hebben. “ De regelneven” die u noemt zijn wel het enige lichtpuntje in het bestaan hier in de Achterhoek. Zij zijn de enigen, die nog voor wat hilariteit in het onderw…. zorgen.
Swiete blom fan leafde, waans sêftens twirret yn ‘e lije wyn.
11 opmerkingen:
Bloemen zijn een onuitputtelijke bron van genieten en inspiratie voor veel mensen. ... Vroeger werd in Europa de Camelia hiervoor gebruikt. ... Bekend is het boek van Alexandre Dumas, de zoon van de schrijver van “De drie musketiers”, die in 1852 “La dame aux Camelias” schreef.
" Nietemin geeft de hoofdpersoon Violetta hem een camelia en zegt dat hij haar weer mag bezoeken als de Camelia is uitgebloeid."
Verdi heeft er zijn opera La Traviata aan gewijd. Deze eindigt met Violetta's dood.
Al drie keer gezien en gehoord. De laatste keer in Verona. Zo mooi.
Morgen 6 jaar geleden zou ik naar de voorstelling van het Zuidelijk Toneel Van La Dame aux Camelias met een goede vriend. Net als ik trotse bezitter van de Camelia. "Hoeveel knoppen heb jij in de camelia? Ik heb er vier!", had hij mij kort daarvoor nog via de telefoon gezegd. "Ik tel er 200", zei ik. Kort daarna op 19 april stierf hij onverwacht. Hartaanval. Op school. Toch ging ik de volgende dag naar La Dame. Naast me een lege plek. Onwezenlijk.
de camelia
roos uit het verre oosten
opent haar knoppen
flarden van nevels
in het gefilterd zonlicht
ademt de winter
Doarmer, waarschijnlijk kent u de volgende regels van William Blake. Ze geven een andere, intrigerende, kijk op de bloem der bloemen.
The Sick Rose
Oh rose, thou art sick
The invisible worm
That flies in the night,
In the howling storm
Has found out thy bed
Of crimson joy
And with his dark secret love
Does thy life destroy.
Of crimson joy
En iedere dag droeg zij een andere Camelia, 20 dagen een witte en 5 dagen een rode. Maar niemand heeft ooit geweten waarom.
en de laatste drie woorden 'Of crimson joy' zijn een printer's error. excuses.
Lief blomke, goed dat je toch gegaan bent
Beste Verdi,echt niemand?
Beste meridies, interessant gedicht ,Doarmer zou ook graag uw interpretatie van het gedicht horen
Zo zou ik, meridies
doarmer, meridies heeft grote bewondering voor uw belezenheid, Heidegger, Thomas, wie heeft zich niet in uw geest gevestigd. Wanneer meridies dus enige woorden wijdt aan Blake's gedichtje doet zij/hij dat met gepaste bescheidenheid.
U zult ongetwijfeld ook Guillaume de Lorris en Jean de Meung kennen op wier conto de Roman de la Rose geschreven staat. Het is natuurlijk verleidelijk om, als in dat werk, dat, zo erkent meridies door haar/hem slechts gedeeltelijk en in een (niet Nederlandse) vertaling is gelezen, de roos te lezen als het vrouwelijk geslachtsdeel maar dan lopen we toch vast bij de verdere interpretatie. Waarom zou de 'worm' het leven van de roos dan vernietigen. In de sprinkhanenwereld schijnt zoiets wel voor te komen maar daar wordt het mannetje door het vrouwtje vernietigd.
Meridies wil maar zeggen, we kunnen ook te ver gaan bij het interpreteren van een gedicht, zij/hij kiest ervoor om Blake te laten zeggen dat schoonheid altijd vergankelijk is, er is altijd wel een 'worm' die zijn vernietigende werk doet, hij lijkt er zelfs een bijna pervers genoegen aan te beleven : 'his dark secret love' . Meridies peinsde wel over de 'crimson joy' maar wanneer we deze 'joy' lezen als de vreugde van degene die de roos ziet lijkt ook dit opgelost. Is er niet een Engels gezegde : Beauty is in the eye of the beholder.
Misschien, doarmer en blomke(!), voldoet deze uitleg ?
Vergun mij een laatste opmerking te maken, indien meridies goed is ingelicht dan verdient U, doarmer, de kost voor Uzelf, Uw egaa en misschien ook wel voor eventuele bloedjes van kinderen, aan een onderwijsinstelling in de achterhoek, gehuisvest in een architectonisch aantrekkelijk gebouw. Welnu, lees voor 'the rose' dat gebouw, lees voor de 'worm' de regelneverij die zich ongetwijfeld ook in het onderwijs manifesteert en U kunt Blake's regels aan de wand hangen van het vertrek waar U en Uw collega's soms mogen bijkomen van Uw inspannende werk.
Beste meridies, hartelijk dank voor uw mooie interpretatie. Droevig, deze vergankelijke schoonheid, maar het is zo, u geeft echter ook hoop, schoonheid is in het oog van de toeschouwer en in zoverre vergaat zij misschien nooit. Wat uw laatste opmerkingen betreft: Doarmer heeft inderdaad bezigheden in het onderw…. in de Achterhoek, om dat nu “werk” te noemen, zoals u dat doet, gaat misschien iets te ver. U heeft overigens een heel direct taalgebruik met woorden als “vrouwelijk gesl……. “ en “ onderw…..”. Vooral met het voluit schrijven van dit laatste woord zullen de oudere webloglezers wel wat moeite hebben. “ De regelneven” die u noemt zijn wel het enige lichtpuntje in het bestaan hier in de Achterhoek. Zij zijn de enigen, die nog voor wat hilariteit in het onderw…. zorgen.
Een reactie posten