Overvloed

Toen Zarathustra dertig jaar oud was, verliet hij zijn thuis en het meer Urmi en ging het gebergte in. Hier genoot hij zijn geest en zijn eenzaamheid, en werd deze tien jaar lang niet moe. Eindelijk echter veranderde zijn hart – en op een morgen stond hij op bij het morgenrood, ging voor de zon staan en sprak tot haar aldus:” Gij grote ster! Wat zou uw geluk voorstellen, wanneer gij hen niet had, voor wie gij schijnt! Tien jaar lang zijt gij hierheen gekomen, naar mijn grot: gij zoudt genoeg gekregen hebben van uw licht en van deze weg, zonder mij, mijn adelaar en mijn slang; maar wij wachtten u op, ieder morgen, ontdeden u van uw overvloed en zegenden u daarvoor. Ziet!Ik heb genoeg van mijn wijsheid, gelijk de bij, die te veel honing verzameld heeft, ik heb behoefte aan handen, die zich uitstrekken, ik wil wegschenken en uitdelen, tot dat de wijzen onder de mensen andermaal vrede gevonden hebben met hun dwaasheid en de armen met hun rijkdom. Daartoe moet ik afdalen naar de diepte: gelijk gij des avonds doet, wanneer gij achter de zee afdaalt en zelfs de onderwereld van licht voorziet, gij overdadig rijke ster!Ik moet evenals gij , ondergaan, zoals de mensen het noemen, naar wie ik wens af te dalen. Zegen mij derhalve, gij vredig oog, dat ook een al te groot geluk zonder nijd kan aan zien! Zegen de beker, die wil overlopen, opdat het water in gulden pracht aan hem ontstroomt en de weerglans van uw zaligheid overal verbreidt! Ziet! Deze beker wil wederom leeg worden, en Zarathustra wil wederom mens worden”. Aldus begon Zarathustra’s ondergang.

Fr. Nietzsche