Onze tijd komt mij voor gekarakteriseerd te zijn door wat men zou kunnen noemen een woekering van de idee functie….. Het individu neigt ertoe zichzelf te zien en door anderen gezien te worden als alleen maar een bundel functies….. De dood verschijnt tenslotte vanuit dit objectieve en functionele standpunt als buitengebruikstelling, als onbruikbaarwording, als terecht komen bij het afval.
Het is nauwelijks nodig de indruk van verstikkende triestheid te schilderen die uitgaat van een wereld die zo om de functie draait. Dit leven in een wereld van alleen maar functies mondt uit in vertwijfeling, omdat deze wereld in werkelijkheid leeg is, omdat ze hol klinkt….. Er moet zijn – of er zou moeten zijn – Zijn, zal niet alles gereduceerd worden tot een spel van op elkaar volgende en onsamenhangende verschijnselen, of, om met Shakespeare te spreken, tot een verhaal verteld door een idioot. Aan dit Zijn, aan deze werkelijkheid begeer ik vurig op een of andere wijze deel te hebben – en misschien is dit verlangen zelfs reeds in werkelijkheid tot op zekere hoogte een deelhebben, hoe rudimentair ook.
Gabriel Marcel (1889 – 1973)
Het is nauwelijks nodig de indruk van verstikkende triestheid te schilderen die uitgaat van een wereld die zo om de functie draait. Dit leven in een wereld van alleen maar functies mondt uit in vertwijfeling, omdat deze wereld in werkelijkheid leeg is, omdat ze hol klinkt….. Er moet zijn – of er zou moeten zijn – Zijn, zal niet alles gereduceerd worden tot een spel van op elkaar volgende en onsamenhangende verschijnselen, of, om met Shakespeare te spreken, tot een verhaal verteld door een idioot. Aan dit Zijn, aan deze werkelijkheid begeer ik vurig op een of andere wijze deel te hebben – en misschien is dit verlangen zelfs reeds in werkelijkheid tot op zekere hoogte een deelhebben, hoe rudimentair ook.
Gabriel Marcel (1889 – 1973)
7 opmerkingen:
Zijn functie en zijn doodzijn gaat dus vooraf aan het Zijn.
Het Zijn als perspectief.
Zo gek nog niet.
Ik zag het vanmorgen.
In de Kamer
En omarmde het.
Volgens Sartre speelt iemand een rol, om zijn functie te realiseren. Sartre beschouwt dit als een soort “kwade trouw”. Men maakt zich zo voor anderen tot “ een ding".
Doarmer,je bent (te)kort en krachtig. Dus is uitleg nodig:bedoel je met men hij? In "Men maakt zich zo voor anderen tot een ding"? En is het een kwade trouw aan zichzelf of aan een ander dat Jean Paul bedoelde?
Sartre maakt verschil tussen het ding-zijn en het mens-zijn. In tegenstelling tot een rots kan een mens bijvoorbeeld afstand nemen van zichzelf.Een mens die zichzelf tot ding maakt is in de ogen van S. onwaarachtig (kwade trouw), want hij is een mens.
Tank!
Doarmer, u bent groot en waarachtig!
Lieve Hettie en Nynke, ook in de werken van Kafka zie je het tot ding worden van de mens. De hoofdpersoon Gregor uit de Verwandlung wordt tenslotte ook met es aangeduid.Deze brave handelsreiziger verandert in dit werk in een insect.
Een reactie posten