Fansels Vanzelfsprekend

Jean-Francois Lyotard schreef in 1979 een rapport met de naam La condition postmoderne. Hierin beschrijft hij de 'postmoderne' mens zonder vertrouwen in de grote verhalen, zoals bijvoorbeeld de emancipatie van de arbeiders volgens Marx of de verbreiding van de rijkdom volgens de kapitalisten . De mensen hebben te veel dingen zien gebeuren, die in strijd zijn met die grote verhalen. Net als Nietzsche zegt hij, dat er geen werkelijk algemeen levensdoel bestaat. Ieder wordt naar zichzelf terugverwezen en dit zelf stelt weinig voor, er staat niets of niemand aan het stuur van de geest en om deze” leegte” circuleren steeds weer andere woorden en driften. Niets is vanzelfsprekend. Volgens Lyotard moet je af en toe “ de roest van je bestaan schuren”. Je moet nieuwsgierig blijven naar een mogelijke invulling van de zin van het leven, maar je moet het antwoord steeds open houden, je moet je niet vastleggen. Dat is niet gemakkelijk. Schrijven en filosoferen zijn voor hem daden van verzet tegen de schijnbaar vanzelfsprekende gang van zaken.Hij zegt: ”Zekerheid hebben we niet nodig. Je kunt prima leven in onzekerheid, dat biedt je de ruimte om je eigen bestaan in te vullen. De zin van het leven? Je moet die vraag niet beantwoorden, denk ik. Je kunt dit beter openhouden, tot het eind. Op deze vraag is geen definitief antwoord mogelijk. Daarmee wil ik niet zeggen dat het leven zinloos is. Je moet er alleen steeds opnieuw een draai aan geven. Steeds opnieuw. De zin van het leven is het creëren van de zin van het leven, is het creëren van de zin van het leven, is het creëren van de zin van het leven.”