maandag, januari 22, 2007

Skriuwe en de wierheid Schrijven en de waarheid

Ik zou nooit de moed hebben mij aan het schrijven van een boek te zetten, waarin ik zou meedelen, wat ik al heb gedacht. Ik schrijf juist omdat ik nog niet weet wat ik van een onderwerp dat mijn belangstelling trekt, moet denken. Terwijl ik schrijf, verandert het boek mij; het wijzigt wat ik denk; elk werk verlegt de denklimieten die ik met mijn vorige boek had bereikt….. Wanneer ik schrijf, doe ik dat vooral om mezelf te veranderen en om niet meer hetzelfde te denken als voorheen.
Het probleem van de waarheid van wat ik zeg, is voor mij heel moeilijk en ook centraal. In feite is het de vraag die ik tot op heden nog niet heb beantwoord.
In mijn opeenvolgende boeken gebruik ik methoden die deel uitmaken van het klassieke repertoire: bewijsvoering, gebruik van historische bronnen, het citeren van teksten, het verwijzen naar gezaghebbende commentaren, relaties tussen ideeën en feiten, het opstellen van verklarende schema’s, enzovoort. In dat alles steekt niets origineels. In dat opzicht kan al wat ik in mijn geschriften beweer, worden bevestigd of worden weerlegd, zoals voor elk ander historisch boek geldt. Desondanks zeggen mensen die mij lezen, ook die mijn werk appreciëren, vaak met een lachje:” In de grond weet je best dat de dingen die je zegt enkel fictie zijn!” Mijn antwoord luidt dan steevast: “ Wie heeft ooit gemeend iets anders dan fictie te maken?”.

Michel Foucault
Foucault zegt, dat hij gevormd is door denkers als Nietzsche, Bataille en Blanchot. Dit is zeker in zijn opvatting over de "waarheid" terug te vinden.

Geen opmerkingen: