Op ‘e rêch fan in tiger

Dit zou het lot van de mens zijn, als hij inderdaad niet meer was dan een kennend dier, de waarheid zou hem tot vertwijfeling en vernietiging brengen, de waarheid eeuwig tot onwaarheid gedoemd te zijn. Voor de mens past echter alleen het geloof in de haalbare waarheid, in de vol vertrouwen naderende illusie. Leeft hij niet doordat hij voortdurend wordt misleid! Houdt de natuur niet het allermeeste, ja juist het allernaaste voor hem verborgen, bijvoorbeeld zijn eigen lichaam waar hij slechts een begoochelend “bewustzijn” van heeft? In dit bewustzijn zit hij opgesloten, en de natuur heeft de sleutel weggegooid. Oh, die noodlottige nieuwsgierigheid van de filosoof, die ooit door de spleet van de bewustzijnskamer naar buiten en naar beneden wenst te kijken: misschien krijgt hij er een vermoeden van hoe de mens in zijn onverschillige onwetendheid rust op het hebzuchtige, het onverzadigbare, het weerzinwekkende, het meedogenloze, het moordlustige en dat hij als het ware op de rug van een tijger in dromen hangt.

Friedrich Nietzsche