Promkje Pruimen

Gisteren is Doarmer bij de kapper geweest en zo’n bezoek roept bij hem steeds een nostalgisch gevoel op, want lang geleden, toen Doarmer nog maar net aan zijn zwerftocht door de droom begonnen was, nam zijn pake (=opa) hem vaak mee naar de kapper. Voor die pake, een vrolijke kerel van in de tachtig, was het kappersbezoek een sociaal gebeuren, hij liet zich daar scheren en knippen , hoewel alleen een kenner in staat was dat laatste achteraf vast te stellen. Doarmer kon dat toen nog niet en hij zei wel eens tegen zijn pake, dat knippen nog helemaal niet nodig was. Maar daar ging het pake niet om. De kapper , Hotze ,was gevestigd in een soort kiosk in de plaats H. gelegen aan het water naast de kerk. De kiosk was meestal gevuld met leeftijdsgenoten van pake en ze hadden alle tijd van de wereld. Ze keken naar de schepen, ze vertelden sterke verhalen en ze kauwden pruimtabak, net als Hotze zelf , want in die tijd had je nog cultuur. Doarmer kreeg soms het idee, dat een aantal van hen permanent in de kiosk woonde. Fascinerend vond hij ook de zelfbewuste manier waarop Hotze het grote en gevaarlijke scheermes hanteerde. Dat was nog eens scheren en de oude mannen, die hun keel uitstaken waren beslist niet zielig, zij hadden hun leven geleefd en vonden dat ze nu het recht hadden om er commentaar op te leveren en aan alles kon je merken, dat ze ook nu nog voor niemand aan de kant gingen. Waar zijn die oude mannen eigenlijk gebleven en waar die kappers? Doarmer moest gisteren eerst een telefonische afspraak maken en men vroeg hem door wie hij geknipt wilde worden, door Moniek of Chantal. Hij had bijna geantwoord , het maakt mij niets uit, zolang ze maar pruimtabak kauwen.