Gisteravond heeft Doarmer een musical in de stad W. bezocht. Er werd o.a. gezongen “wat fiele wy ús lokkich as wy op redens stean”( = wat voelen wij ons gelukkig als wij op schaatsen staan). Nu de laatste keer dat Doarmer op redens stond ging hij meteen door zijn enkel. Tijdens de musical bezocht een gezelschap per bus de elf steden, waaronder natuurlijk de stad W. en in al die steden werd men geconfronteerd met historische personen en gebeurtenissen. Bovendien werden onderweg nog “merkwaardige lifters”meegenomen, want zo is dat volk wel, “wat frjemder, wat better”. Wat Doarmer opviel was het meelevende publiek, dat spontaan antwoorden riep en meezong als af en toe een Friese “klassieker” werd gezongen, zoals “dêr’t men eanget fan gjin weagen, dêr is’t leave heitelân” (= waar men de golven niet vreest, daar is het dierbare vaderland). De musical had ook een boodschap en voor zover Doarmer deze heeft begrepen, kwam het hierop neer: doorzetten, afwijkingen accepteren, samenwerken en natuurlijk Fries spreken, één van de lifters was een meisje, dat verdriet had, omdat ze het Fries niet onder de knie kreeg, hetgeen natuurlijk door de buspassagiers verholpen wordt, zodat zij aan het eind ook mee kan zingen. Sa sjogge jo mar , zo ziet u maar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten