Voor Doarmer breekt de tijd van de “grote rituelen” weer aan, deze rituelen hebben betrekking op handelingen, maar vooral toch op woordgebruik. De rituele handelingen kan men onderverdelen in waarnemen, opslaan en doorgeven, het rituele woordgebruik is flexibeler, van tijd tot tijd duiken er nieuwe kreten op en dat kan ook, want de bedoeling is, dat er in wezen niets verandert en bij handelingen bestaat het gevaar, dat iemand “anpackt”en dan krijg je problemen. Eigenlijk breekt de tijd nog niet helemaal aan, want eerst zijn er altijd een paar “koortsige” weken( zie de Zauberberg van Thomas Mann), waarin een ieder hectisch met de handelingen en woorden in de weer is zonder het rituele karakter ervan te beseffen . Daarna is men dankzij uitputting klaar om met de rituelen te beginnen.
3 opmerkingen:
Doarmer, als ik de 'rituele handelingen' goed begrijp, is het een een heel jaar 'insteken, omslaan, doorhalen en af laten gaan' en dat 'werk' aandoen ter beschutting. Die eerste drie weken is inderdaad een kwestie van steken zien vallen, het 'ophalen' en het weer opnieuw beginnen. En alleen de doorzetter, weliswaar uitgeput, heeft dan een begin, waardoor hij zijn breiwerk af kan maken.
Hi,hi, hi,
ha ha ha
stond er bij
en ik keek er naar....
waardig en ontspannen!
Ja, beste Monni en Komie, misschien zijn de rituelen wel te vergelijken met breiwerk, maar het is beslist niet de bedoeling dat dit breiwerk afkomt! Zoals alle rituelen speelt men ook deze gewoon voor de anderen, die dat op hun beurt ook doen, men verricht “handelingen” en gebruikt “rituele woorden”, omdat “men” vindt dat het nu eenmaal zo moet. Het probleem is, dat men zich dit de eerste weken niet realiseert, men denkt dat de handelingen en woorden ook nog een “zin” hebben naast de rituele betekenis en juist dit “vergeten” van het puur rituele veroorzaakt deze koortsige toestand, omdat men denkt, dat het “breiwerk” voltooid kan worden en slechts de uitputting redt ons. De hamster leunt vermoeid tegen zijn rad.
Een reactie posten