De holle Het hoofd

En eagen brekke yn in holle, yn in wynstille  

Pleats, dêr't, in bline planeet allyk, in siel yn omslingeret  

Dy't de doarren tichtklapt fynt, finsters mei hynstehûden  

Blynkape; bientige fingers, dy't rikke nei in fjild fol  

Bloedreade soerstâlen, betaaste it tsjustere stof  

Fan fermôge hoannebalken op de lêste grissels fan  

It ljocht; en ûnder 'e pannen mei de deade fûgels  

Kreaket, stiller as de spinnen yn har webben fan inket,  

In byntwurk dat syn grûn fynt yn in seesâlte ierde. 

Tsjêbbe Hettinga

In spultsje Een spel

Veel dingen blijven op het net staan, ook al werken ze niet meer. Sjoch/Kijk

Kweakje Kwaken

“De grenzen van mijn taal zijn de grenzen van mijn wereld”, zei de filosoof Wittgenstein. De taal bepaalt ook ons wereldbeeld en soms is deze volkomen achterhaald. C.Simon geeft als voorbeeld, dat we zeggen “de zon komt op”, terwijl we “wetenschappelijk weten”, dat dit niet zo is. Taal is een instrument met allerlei beperkingen en fouten, maar we hebben niet anders. Simon haalt ook een fabel aan. Deze fabel vertelt over een schildpad, die een moeras leeft tussen kwakende kikkers, hij is hiermee niet tevreden, hij wil hogerop. Hij weet twee goudvinken over te halen om hem door middel van een stokje in zijn bek uit het moeras te trekken en met hem door de lucht te vliegen. Dit lukt en hij geniet, zolang hij zijn kaken vast op elkaar houdt en niets zegt. Helaas zien mensen hem daar met de goudvinken vliegen en ze roepen “dit hebben we nog nooit gezien, wie zou dat bedacht hebben! ”. De schildpad kan niet nalaten om te roepen “ik”, waarna hij terugvalt in het moeras. Doarmer verbaast zich altijd over mensen, die zo veel verwachten van taal, van woorden, het blijft nu eenmaal een “buigzaam” medium.

Lokwinske Gefeliciteerd

Klabatsen Pompoenen

 

Njirre Adder

 

 

 

Doarmer is vandaag van alles op zijn pad tegengekomen