En eagen
brekke yn in holle, yn in wynstille
Pleats,
dêr't, in bline planeet allyk, in siel yn omslingeret
Dy't de
doarren tichtklapt fynt, finsters mei hynstehûden
Blynkape;
bientige fingers, dy't rikke nei in fjild fol
Bloedreade
soerstâlen, betaaste it tsjustere stof
Fan fermôge
hoannebalken op de lêste grissels fan
It ljocht;
en ûnder 'e pannen mei de deade fûgels
Kreaket,
stiller as de spinnen yn har webben fan inket,
In byntwurk dat syn grûn fynt yn in seesâlte ierde.
Tsjêbbe Hettinga
Geen opmerkingen:
Een reactie posten