Krêftdiedich Krachtdadig

Doarmer heeft onlangs bij het afscheid van P. nog gerefereerd aan de pater. Hier volgt een gedeelte van de rede:

Beste P. , jeugdige vriend, want je bent per slot van rekening één week jonger dan ik, waarom laat je mij nu in de steek, want wat hebben we toch veel samen meegemaakt. Samen stonden we in Greonterp voor huize Gras, waar de Nederlandse volksschrijver Gerard Reve jarenlang heeft gewoond, we hebben de pet van Slauerhoff aanschouwt, de pet, die nog steeds aan het hek van de pastorie in Jorwert hangt. Jorwert, waar we ook het huisje van Geert Mak hebben bezocht. Ja P., we hebben zelfs voor het Sjûkelân gestaan, het kaatsheiligdom in Franeker. Maar het beeld van jou, dat het meest duidelijk op mijn netvlies is gebrand, is ontstaan tijdens een bezoek aan een boerderij in het verre Gelderland. We kregen daar een rondleiding en de enthousiaste boer vertelde ons van alles over varkenshouderij en ineens dacht ik “waar is P.?” en toen zag ik jou, jij had een big uit het hok gehaald en daar stond je, laarzen aan, het biggetje in je armen, werkelijk P. onvergetelijk. Wat ons echter het meest verbonden heeft en dat zullen weinigen zich gerealiseerd hebben, is het feit dat, hoewel wij op een openbare school werken, wij beide diepreligieus zijn. En de leidsman in deze was altijd onze geliefde pater Pierre de Bree. Hij is (hier) niet meer, maar de ouderen onder ons zullen hem nog wel kennen. De Bree had niet dat halfzachte, wat tegenwoordig zo kenmerkend is voor het christendom, nee de Bree was voortdurend op zoek naar zonden en als hij ze vond bestreed hij ze krachtdadig. U kunt zich voorstellen, dat hij aan het E. zowat een dagtaak had. Dit instituut werd door hem ook steevast aangeduid als “het ketternest aan de kade”. De Bree spaarde ons niet en zorgde ervoor dat wij op het juiste pad bleven.