Langje Verlangen

Wij verlangen niet naar eeuwigheid. Ons verzet tegen de dood zou uit zo’n verlangen verklaard kunnen worden, maar wij verlangen daarin niet zozeer de eeuwigheid ineens, in al haar mateloosheid, maar telkens een nieuw moment van verzadiging. De enige vorm van eeuwigheid die wij begrijpen, is het telkens herhaalde uitstel van een definitief en eeuwig afscheid. Wij leven in dit uitstel, in de dimensie van de voorlopigheid. De eeuwigheid is niet de vervulling van ons diepste verlangen, maar onze nachtmerrie. Zelfs al zouden wij erin slagen ons leven zo lang te rekken dat het nooit eindigt, dan nog zou niet de eeuwigheid, maar de vergankelijkheid, de reeks van momenten, ons element zijn. Wij zijn daarin opgenomen door het ritme van ons leven zelf, dat tussen uiterste mogelijkheden schommelt en zich in het uitstel van zijn identiteit beweegt. Wij hebben als het ware de eeuwigheid nodig als idee, om de vergankelijkheid als werkelijkheid te kunnen ervaren.

 

 

C.Verhoeven