Groningen Grins

Het lijkt alsof de winter geen afscheid wil nemen van dit landschap. Het is al half maart en een witbevroren eindeloze vlakte ligt daar onder een strakblauwe lucht, Noord-Groningen . Voorzichtig manoeuvrerend rijd ik over een smal kronkelig asfaltweggetje op zoek naar het nieuwe buitenverblijf van Berend en Pamela . Afgezien van een paar ogenschijnlijk verlaten boerderijen is er niets, geen boom, geen struik, geen mens. Het is alsof deze reis mij naar het einde der wereld heeft gebracht en i.p.v. Berend en Pamela hier aan te treffen, zou ik niet verbaasd zijn als ik plotseling voor een diepe afgrond zou staan. Leit d’er efter dit lân jit lân? (=Ligt er achter dit land nog land?) Onsamenhangende gedachten vliegen door mijn hoofd als vermoeide zeevogels, die geen land meer zien. Ik moet terugdenken aan mijn jeugd , mijn schooltijd, mijn eerste liefde, al die idealen, waarmee ik mijn leven begon en dan het parelvissen, de ongekende betovering van het openbreken van de oester en het zien van de verborgen schoonheid, de parel. En dan de rust, het verkeer, het buitengebied . Ineens hoor ik een schreeuw en rechts van mij op een groot sierhek zit een zeemeeuw en daarnaast levensgroot staat een Donald Duck figuur, het is een brievenbus, de post moet in de bek van de eend gestopt worden. Daarboven een groot oranje bord met het opschrift Berend en Pamela Siepelhof . Ik ben in een surrealistische wereld terechtgekomen .Het sierhek, de zeemeeuw en het Donald Duck figuur hebben een betekenis, alleen ik weet niet welke. Aarzelend stap ik uit de auto en loop naar het hek. Het hek is groot, stevig, het is duidelijk, hier zijn kosten noch moeite gespaard, hier wordt een territorium afgepaald. Dat rijkdom in principe eenvoudige en hartelijke mensen als Berend en Pamela zo snel kan veranderen. Ik kijk door de spijlen van het hek en weer komen allerlei associaties bij mij op. Achter het hek kunstgras, eindeloos kunstgras en dan met een overdadig bordes, het huis, gebouwd in de stijl van een plantage in de Zuidelijke Staten. Het kunstgras is leeg op één eenzame figuur na, gekleed als een Engelse landedelman uit de jaren twintig, maar wel op gele klompen, Berend……… maar daarover later meer.

Doarmer