Proeven Priuwe

Nea giet de poarte iepen.Te heech foar har it finster
Om mear te sjen fan d’ierde as in fiere dize:
It wetter, yn blauwe bôgen, omearmet it bosk en glinstert
Mei reeën dy’t rank en fûgels dy’t read út grien ferrize.

Fan it libben kin sy neat beskriuwe,
Mar moai moat it wêze, want fjoerich baarnt der in begearen;
In langstme om earmen te fielen en lippen te priuwen.
Har tútsjen fynt neat as d’eigen skouder; rûn en koel en tear.

In fado sjongen troch Nynke Laverman