De tiid hâldt wol skoft

Hoe sterker de zwaartekracht, hoe sterker de tijdkromming. Er bestaan sterren waar de greep van de zwaartekracht zo sterk is , dat de tijd daar vergeleken met de onze een paar procent vertraagd is. Als de zwaartekracht van zo’n ster maar een paar maal groter zou zijn, zou de tijdkromming steeds groter worden totdat bij een kritische waarde van de zwaartekracht de tijd helemaal tot stilstand zou komen. Vanaf de aarde gezien zou het oppervlak van de ster bevroren zijn in onbeweeglijkheid. Wij zouden deze buitengewone tijdsopheffing echter niet kunnen waarnemen, omdat het licht waarmee we dit zouden moeten zien ook door dezelfde traagheid is gegrepen en de frequentie ervan is gedaald tot ver buiten het zichtbare gebied van het spectrum. De ster zou zwart lijken.
Theorie wijst uit dat een ster in deze toestand niet kan blijven bestaan, maar moet bezwijken onder zijn eigen immense zwaartekracht en in een microseconde zou imploderen tot een ruimtetijd-singulariteit, waarbij een gat in de ruimte overblijft – een zwart gat. De tijdkromming van de ex-ster blijft bestaan in de lege ruimte. Een zwart gat is dus de snelle weg naar de eeuwigheid.

Tijd vat men tegenwoordig op als iets dynamisch. Tijd kan rekken en krimpen, buigen en zelfs helemaal ophouden in een singulariteit. De snelheid, waarmee een klok loopt is niet absoluut, maar hangt af van de beweging of van de zwaartekrachtstoestand van de waarnemer.

Paul Davies