Lucas Cranach (Melancholie)Mich däucht, ich träumte von Blätterfall,
Von weiten Wäldern und dunklen Seen,
Von trauriger Worte Widerhall –
Doch konnt’ ich ihren Sinn nicht verstehn.
Mich däucht, ich träumte von Sternenfall,
Von blasser Augen weinendem Flehn,
Von eines Lächelns Widerhall –
Doch konnt’ ich seinen Sinn nicht verstehn.
Wie Blätterfall, wie Sternenfall,
So sah ich mich ewig kommen und gehn,
Eines Traumes unsterblicher Widerhall –
Doch konnt’ ich seinen Sinn nicht verstehn.
Georg Trakl
5 opmerkingen:
De herfst van de eenzame
De herfst komt donker en vervuld van vruchten,
Vergeelde glans van mooie zomerdagen.
Uit dood omhulsel treden blauwe luchten;
De vlucht der vogels gonst van oude sagen.
Geperst is nu de wijn, de milde zuchten
Vol zachte antwoorden op donkere vragen.
En hier en daar een kruis op kale heuvel;
In 't rode bis een kudde die verdwaalde.
de wolk trekt heen over de vijverspiegel;
Nu rust de landman die hier kalm gebaarde.
Heel zachtjes raakt de blauwe avondvleugel
Een dak van stro, verdord, de zwarte aarde.
Dra nestelen sterren in moede brouwen;
In koele kamers komt een stil verglijden,
Zacht treden er engelen uit de blauwe
Ogen der geliefden die teerder lijden.
Het ruisen riet, invalt een benig grauwen
Wanneer zwart dauwdruppels van wilgen glijden.
G. Trakl
We delen uit
en dan komt de dag
dat wij lucht en water
aarde en mens
bevrijden,
dan zal het zijn:
alles voor allen
zoals jij bent.
Daarom: voorzichtig nu,
kom mee,
we moeten nog zoveel
dansen en zingen,
kom mee
naar de bergen hoog
naar de volle zee,
kom mee
naar waar de nieuwe lente
te bloeien staat
en in een vlaag
van wind en lied
delen we de bloemen uit,
de geur en de vruchten,
de lucht
van morgen.
P. Neruda
Dr.Oetker, deze drie horen samen:Trakl, de herfst en de melancholie
In het Duits:
Der dunkle Herbst kehrt ein voll Frucht und Fülle,
Vergilbter Glanz von schönen Sommertagen.
Ein reines Blau tritt aus verfallener Hülle;
Der Flug der Vögel tönt von alten Sagen.
Gekeltert ist der Wein, die milde Stille
Erfüllt von leiser Antwort dunkler Fragen.
Georg Trakl
En verder gaat het dan:
Und hier und dort ein Krenz auf ödem Hügel;
Im roten Wald verliert sich eine Herde.
Die Wolke wandert übern Weiherspiegel;
Es ruht des Landmanns rubige Geberde.
Sehr leise rührt des Abends blauer Flügel
Ein Dach von dürrem Stroh, die schwarze Erde.
Bald nisten Sterne in des Müden Brauen;
In kühle Stuben kehrt ein still Bescheiden
Und Engel treten leise aus den blauen
Augen der Liebenden, die sanfter leiden.
Es rauscht das Rohr; anfällt ein knöchern Grauen,
Wenn schwarz der Tau tropft von den kahlen Weiden.
Een reactie posten