Voortdurend laat er een blad los uit de rol van de tijd, valt eruit, fladdert weg – en fladdert plotseling weer terug, in de schoot van de mens. Dan zegt de mens “ik herinner mij” en benijdt het dier, dat onmiddellijk vergeet….. De mens daarentegen zet zich schrap tegen de grote, steeds grotere last van het voorbije…… Wie niet op de drempel van het moment , alle verledens vergetend, kan neerstrijken, wie niet als een godin der overwinning zonder duizeling of vrees op een uitstekende punt kan staan, zal nooit weten wat geluk is, en erger nog: hij zal nooit iets doen dat anderen gelukkig maakt.
Friedrich Nietzsche
2 opmerkingen:
Zo ben ik in het gefladder al mijn schillen kwijt geraakt en mag ik voorzichtig en is mijn geliefde gelukkiger geworden
Beste schillenboer, wat moet het prachtig zijn om daar hoog zonder vrees op die uitstekende punt te staan, er waait een verfrissende wind en alles voelt licht zonder al die nutteloze schillen, die nu daar beneden liggen.
Een reactie posten