En terwijl ik de trap afsnelde begreep ik iets wat ik eigenlijk al wist, en wel de enige reden waarom niemand mij voor de gek hield, ook al verbleef ik de hele dag bij een school, was dat ze dachten dat ik er altijd was, door verdriet vastgenageld op dat punt van de aarde, en dat gegeven was een van de weinige zekerheden in hun leven geworden, misschien wel de enige, en op een vreemde manier stelde het hen gerust, zodat ze, als ze me kwamen opzoeken, de moed vonden om ook hun eigen leed onder ogen te zien, bovenal om het te erkennen, het aan te raken en erover te vertellen en zich er even van te bevrijden.
Sandro Veronesi: Kalme chaos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten