Bespiegelingen over een zwijgzame tv-boer
Zwijgzaamheid wordt door sommige mensen opgevat als een teken van wijsheid. Deze opvatting vindt men ook terug in bepaalde filosofieën en in sommige spreekwoorden, die het zwijgen verheerlijken, zoals “spreken is zilver, zwijgen is goud”. In feite bedoelt men dan, dat alleen dat uitgesproken mag worden, wat eerst goed doordacht en afgewogen is, want een compleet zwijgende wereld is een wel haast onmenselijk ideaal. Dus eerst denken, dan spreken, zo werd vroeger ook over de taal gedacht, maar tegenwoordig ziet men het toch iets anders, al sprekend wordt de mens een denkend wezen, denken en spreken vormen een soort opwaartse spiraal. Door over iets te spreken, breng je het denken daarover ook op een hoger plan. Bestaat een volslagen non-verbale intelligentie? Was de mens zonder talig te zijn ooit zover gekomen? Doarmer verdenkt sommige mensen ervan dat ze zwijgen omdat ze gewoon niets te zeggen hebben, het is tamelijk leeg tussen de oren (helemaal leeg kan niet), de spiraal wordt gewoon niet opgestart. Tja tv-boer, leegheid of wijsheid? Wa sil it sizze?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten