Daarom ook komt uiteindelijk op ieder kantoor ter wereld een dichter werken die de werknemers iets zal vertellen over de breekbaarheid van hun bestaan. Niet omdat de werknemers daar zelf te weinig van weten. Maar tussen de stapels werkachterstand en de lunches in de kantine moeten ze weer worden herinnerd aan de gevoelens van wanhoop die ze hebben als ze thuis in bed liggen; de herinneringen van thuis zijn ze kwijtgeraakt op het moment dat ze de deur van hun kantoor zijn gepasseerd. Want hier zijn ze nooit alleen, nooit rustig, nooit op hun gemak. Hier hebben ze nooit tijd om na te denken – over niets. Daar komt de dichter te pas.
Marjolijn Februari
Marjolijn Februari
Geen opmerkingen:
Een reactie posten