Jitris Nog eens

Sabeare Zogenaamd

De neiging tot vervallen die het leven kenmerkt doorzichtig maken, de vluchtwegen in de richting van een vermeende stabiliteit afsnijden en de moed hebben aan de onrust van het leven toe te geven, in het bewustzijn dat al het zogenaamd houdbare, vastgestelde, bindende niets anders is dan een laagje schmink: een masker dat het bestaan zichzelf opzet of dat het door de publieke interpretatiekaders, dus de heersende meningen, morele voorstellingen en zingevingen, krijgt opgezet. Het wakker-zijn van het bestaan voor zichzelf wordt door Heidegger tot de hoogste taak van de filosofie bestempeld. Omdat die waarheid ons echter geen waar ‘zelf’ laat ontdekken, maar ons eenvoudigweg terugslingert in het hart van de onrust, waaruit wij willen wegvluchten, juist daarom is er ook angst voor de filosofie. De filosofie is voor de Heidegger van die jaren een onruststookster. De angst voor de filosofie is de angst voor de vrijheid.

R.Safranski over Heidegger

Madrileenske ympresjes Madrileense impressies

Doarmer is een paar dagen in Madrid geweest om daar in het Parco del Retiro te trainen. Op één van de foto’s inspecteert hij het terrein en daarom heeft hij ook zijn inspecteurjasje aan.

Waaksje Groeien

Doarmer ontving het volgende bericht vanaf de bodem der voormalige Zuiderzee (moge Hij de de dijken beschermen!)

Tijd vlieger zei...

Januari 2007, Joosje te A. wint de prijs, en de nummer 2 blijft treurig achter (zie januari 2007). Joosje te A. (andere A. dit keer) is inmiddels zo groot gegroeid dat ze her en der optreedt. Een van haar performances is vastgelegd.

http://www.youtube.com/watch?v=QJ2jESz9mgs

Bij ongeveer 1min37 begint de zang.
O ja, die pianospeler komt me ook bekend voor.

En ongetwijfeld zullen de trouwe lezers van deze weblog hen ook herkennen, de verheugde winnares en de treurige nummer 2 met de traan.

De betsjutting De betekenis

Die Grenzen meiner Sprache bedeuten die Grenzen meiner Welt

Wittgenstein

De betekenis zelf van de kennis is dat wat die betekenis niet is en ze is niet wat ze is, want om het zijn zoals het is te kennen zou men dat zijn moeten zijn, maar ‘zoals het is’ is er slechts omdat ik niet het zijn ben dat ik ken, en als ik het werd zou het ‘zoals het is’ verdwijnen en zelfs nooit meer gedacht kunnen worden…….. Kennis confronteert ons met het absolute en er is een waarheid van de kennis. Maar hoewel ze ons niets meer en niets minder dan het absolute levert, blijft die waarheid strikt menselijk.

Sartre

Koarte mankelikens Kortstondige melancholie

De ôfskiewurden twirje en weagje
yn ‘e lette winterwyn
en hja fûstkje de kjeld ………..
Oprôle rûpen, flinters fan’e maaitiid

Bertegrûn Geboortegrond

Undwestber Onblusbaar

O Ewigkeit du machst mir bang‘
O Ewig, Ewig ist zu lang‘
Hie gilt fürwar kein Schertzen:
Drumb, wenn ich diese lange Nacht
Zusampt der grossen Pein betracht‘
Erschreck ich recht von Hertzen
Nichts ist zufinden weit und breit
So schrecklich als die Ewigkeit.

Johann Rist (1607 – 1667)

Vertaling met behoud van rijm:

O ivichheid do bist foar my sa njoer
O ivich, ivich is in ûndwestber fjoer
Wiswier hjir heart gjin laitsjen
Dêrom, as ik dizze lange nacht troch
It libben opskype mei dy grutte pine sjoch
Slagget it my tige kjel te meitsjen
Neat griist sa oan, wêr’t men ek siket
As ivichheid, sa’t dy ús liket.

De brekberens De breekbaarheid

Daarom ook komt uiteindelijk op ieder kantoor ter wereld een dichter werken die de werknemers iets zal vertellen over de breekbaarheid van hun bestaan. Niet omdat de werknemers daar zelf te weinig van weten. Maar tussen de stapels werkachterstand en de lunches in de kantine moeten ze weer worden herinnerd aan de gevoelens van wanhoop die ze hebben als ze thuis in bed liggen; de herinneringen van thuis zijn ze kwijtgeraakt op het moment dat ze de deur van hun kantoor zijn gepasseerd. Want hier zijn ze nooit alleen, nooit rustig, nooit op hun gemak. Hier hebben ze nooit tijd om na te denken – over niets. Daar komt de dichter te pas.

Marjolijn Februari

Preekje Prediken

Bonifatius

Eastfrysk Oostfries

tellen

Bjusterbaarlik Verbluffend

‘Werkelijk’ is geen woord dat we met al te simpele zelfverzekerdheid mogen gebruiken. Als een neutrino een brein had dat was geëvolueerd in voorouders op neutrinoformaat, zou het zeggen dat rotsen ‘werkelijk’ voor het merendeel bestaan uit lege ruimte. Wij hebben een brein dat is geëvolueerd in voorouders op middelgroot formaat die niet dwars door rotsen konden wandelen, dus ons ‘werkelijk’ is een ‘werkelijk’ waarbij rotsen massief zijn. Voor een dier is ‘werkelijk’ wat zijn hersenen als ‘werkelijk’ moeten ervaren om het dier te helpen overleven. En omdat verschillende soorten in verschillende werelden leven zal er een verbluffende variëteit aan ‘werkelijken' zijn.

R.Dawkins

Twatsjillich Tweewielig

Naast het koetsje ,de glêzen wein (= glazen wagen), behoorde de tweewielige tilbury tot de standaarduitrusting van een Friese boer. Dit voertuig had men in verschillende uitvoeringen, bijvoorbeeld de Hollandse en de Friese, waarbij de laatste iets sierlijker was.

Oer de tinte en de floddertrui Over de tent en de slobbertrui

Gisteren is Doarmer in gezelschap van vijf dames met een busje naar de stad G. gereden. Wel, neemt u maar van Doarmer aan, dat een busje niet meteen komt, zoals in een bekend oostelijk lied met prachtige o-klanken verkondigd wordt. Nee, een busje moet echt losgepraat worden en als men het dan uiteindelijk heeft, dan blijft het zich met subtiele middelen verzetten. Maar goed Doarmer heeft de stad G. bereikt, alwaar hij en zijn reisgenoten vermaakt werden met een aantal min of meer uitzonderlijke schouwspelen waaronder een persoon die d.m.v. de Chinese taal een complete zaal tot groepsgedrag wist te verleiden, een wandelende blauwe tent en dan nog speciaal voor Doarmer de incarnatie van een onderw. gevende in spijkerbroek en slobbertrui, die verslag deed van zijn welhaast kafkaëske bezigheden op ict- gebied. Op de terugweg werd gegeten in het stadje O. en toen kwam het toch allemaal weer goed.

Ûnthjitte Beloven

Gisteravond was Doarmer, gewapend met een ontzettend dik boek, van plan een verheffend samenzijn bij te wonen van een groep spirituele zonderlingen, waarvan hij sinds enkele jaren deel uitmaakt, toen het land voor de zoveelste keer getroffen werd door een natuurramp. Vroeger bleef dit altijd beperkt tot bizarre gebieden in de periferie zoals Limburg ,maar tegenwoordig slaat het overal toe. Voor Doarmer is dit het teken, dat de zondigheid in dit land een dusdanige afmeting heeft aangenomen, dat zelfs de natuur begint terug te vechten. Dit belooft nog wat voor de toekomst, maar misschien is het nog niet te laat.