Taskriuwe Toedichten

Het idee dat opeenvolgende paradigma’s de onderzoekers in verschillende werelden plaatsen, werelden die zo verschillen dat ze niet op één noemer zijn te brengen, ondergraaft het meest wezenlijke element dat altijd aan de wetenschap is toegedicht: dat van cognitieve vooruitgang, in de zin dat opeenvolgende theorieën een steeds beter beeld opleveren van de wereld waarin wij leven, dat door wetenschappelijk onderzoek in de loop van de tijd de waarheid steeds beter wordt benaderd. Dat idee is volgens Kuhn in al haar eenvoud niet houdbaar vanwege de onvergelijkbaarheid van opeenvolgende paradigma’s.

L.Boon over de paradigma’s van Kuhn

Read en blûn Rood en blond

Griene tsiis Groene kaas

Het meest bekende "Fryske" sjibbolet. Klik op het

Langje Verlangen

Wij verlangen niet naar eeuwigheid. Ons verzet tegen de dood zou uit zo’n verlangen verklaard kunnen worden, maar wij verlangen daarin niet zozeer de eeuwigheid ineens, in al haar mateloosheid, maar telkens een nieuw moment van verzadiging. De enige vorm van eeuwigheid die wij begrijpen, is het telkens herhaalde uitstel van een definitief en eeuwig afscheid. Wij leven in dit uitstel, in de dimensie van de voorlopigheid. De eeuwigheid is niet de vervulling van ons diepste verlangen, maar onze nachtmerrie. Zelfs al zouden wij erin slagen ons leven zo lang te rekken dat het nooit eindigt, dan nog zou niet de eeuwigheid, maar de vergankelijkheid, de reeks van momenten, ons element zijn. Wij zijn daarin opgenomen door het ritme van ons leven zelf, dat tussen uiterste mogelijkheden schommelt en zich in het uitstel van zijn identiteit beweegt. Wij hebben als het ware de eeuwigheid nodig als idee, om de vergankelijkheid als werkelijkheid te kunnen ervaren.

 

 

C.Verhoeven