Ierdeljocht

In ljurk, dy’t yn ‘e súvre moarn
de lege lânnen efterlit,
dy’t, dronken fen syn eigen toan,
oars net as silvren blidens wit,
en as syn liet nei de ein ta rint
al wer bigjint;

Sa springt myn hert, út leed en ûnk,
út lege mieden fen fortriet,
en sjit omheech, in ljochte fûnk,
in blinkend, selsforgetten liet,
det sjongend altyd heger klimt
en nea gjin ein mear nimt.

Fedde Schurer