Een droevig verhaal

De vervuilde oude man strompelde door het donkere park, terwijl een ijskoude noordenwind met wat vergeten bladeren speelde. Hij had al twee dagen nauwelijks iets gegeten en hij had het gevoel alsof hij de intense kou nooit meer kwijt zou raken. Hij dacht, laat ik maar eens gaan slapen op dat bankje daar, toen ineens zijn gezicht opklaarde en zijn tong onwillekeurig langs zijn lippen bewoog. Zijn smoezelige ongeschoren gelaat werd levendig, want naast het bankje boven in de afvalbak zag hij een broodje liggen, weliswaar verschimmeld, maar toch een broodje!...... Hoe lang was dat al geleden? Terwijl hij bezig was het broodje wat schoon te krabben, zo te zien had iemand met hondenpoep aan zijn schoen er boven op gestaan, ontdekte hij naast de afvalbak een dode rat, weliswaar in verregaande staat van ontbinding, maar toch….. vlees! Hoe lang was dat al geleden? Hij kon zich het niet meer herinneren. Brood en vlees en dat nog wel op kerstavond. Had het geluk hem nu niet helemaal in de steek gelaten of was het meer dan alleen geluk? Snel pakte hij de dode rat, stopte hem tussen het broodje en zittend op de bank op deze koude kerstavond begon hij langzaam, van elk hapje genietend, te peuzelen. Hij merkte niet eens, dat de eerste dikke sneeuwvlokken naar beneden dwarrelden. Hij dacht aan vroeger, toen zijn leven er toch heel anders uitgezien had. Goed, vrienden had hij eigenlijk nooit gehad. Zelfs in zijn jeugd, hij was enig kind, had hij eens een gesprek tussen zijn ouders afgeluisterd en gehoord hoe zijn vader zei “ Ik zou er wel een maandsalaris voor over hebben, als die jongen eens opdonderde”. Nu verdiende zijn vader wel niet zo veel, maar toch was het een harde opmerking. En ondanks alles begrijpelijk, want hij wist zelf ook, dat hij niet deugde……….

Begin van een kerstverhaal, eens voorgelezen aan een onderw. instelling te A.