In ivich libben

Als immers tussen de eeuwigheid en de tijd terecht dit onderscheid wordt gemaakt, dat de tijd niet kan zijn zonder een of andere beweeglijke veranderlijkheid, terwijl er in de eeuwigheid geen enkele verandering is, dient iedereen toch wel te zien dat er geen tijden zouden zijn geweest, als er niet iets geschapens was ontstaan dat door de een of andere beweging iets veranderde. Die beweging en verandering brengen verschillende toestanden mee, die niet tegelijk kunnen bestaan: ze maken plaats voor elkaar en volgen elkaar op; de kortere of langere tussenruimten van duur die zich daarbij voordoen, maken de tijd uit. Omdat dus God, wiens eeuwigheid iedere verandering volstrekt uitsluit, de Schepper en Ordenaar van de tijden is, zie ik niet hoe men zou kunnen zeggen dat Hij na het verlopen van tijdsruimten de wereld heeft geschapen, tenzij men zou zeggen dat er voor de wereld al iets geschapens is geweest, door welks bewegingen tijden konden verstrijken.

Augustinus

Doarmer vraagt zich af of de kerkvader gezien het bovenstaande wel gelooft in een “eeuwig leven”. Het heeft iets van een tegenspraak. Bij leven denkt men aan “verandering” en men leeft dus altijd “in de tijd”. Die "andere toestand" zou men geen leven kunnen noemen.

Een voorbeeld van verspilde tijd:

Belt een man een eendagsvlieg op en zegt, zou ik u een paar vragen mogen stellen, het duurt maar 10 minuten.