No seach ‘k fan ‘e middei oan ‘e kant fan it paad
Dochs weven en triljen de raaien,
En fan ’t miedlân kaam as pypkeniel
De rook fan it hea oanwaaien.
Myn freonen, dat is de simmer wol’
En ‘k moat oan Fryslân tinke!
Fan ’t fûlste libben is it de tiid
En âlde bylden winke.
No is er yn ’t Fryske lân gjin rêst;
De mieren lûke oan ‘e seine,
Oan’e wudze skreppe de swilers sa:
Yn’ e ûngetiid moat it eine.
De skuorredoarren litt’ amper troch
De hege, kante weiden,
En de grutte gollen rize sa
Fan’e kostle frucht fan’e greiden.
Yn it hôf allinne is it stil
En swiet wol it dêr rêste;
Dêr jout him no de dichter del
En hat fan’e simmer it bêste.
De flearrebeammen blomkje sa swiid
Troch hearook rûkt it hinne;
Yn ‘e blommetún pronkje de leeljes sa
En de roazen begjinne.
Och, nim him syn loaiens net al te kwea,
Hy sil it letter wol belije!
As er syn dreammen yn fersen stâlt
En dy kinne de fal net krije
En tink er, myn bodders, tink er om,
Hy is fan jimm’ eigen sibben,
En wat by syn dreammen hy foar him sjocht,
Dat is wat jimme belibben!
Obe Postma : yn ‘e ûngetiid
Het is ûngetiid (hooioogst). Men ruikt de rook (de geur) van it hea (het hooi) en iedereen is druk , de mieren (de maaiers), de swilers (die hooi bijeenharken). De gollen(hooivakken) raken vol. Alleen de dichter doet niets en geniet van de bloemen, maar, zegt Obe tegen de bodders (harde werkers), neem hem zijn loaiens(luiheid) niet al te kwalijk, hij heeft het straks wel moeilijk genoeg, als hij probeert jullie leven in verzen te beschrijven en bovendien is hij jullie sibbe(verwant). De natuurkundige Obe Postma was zelf een boerenzoon uit Koarnwert.
Dochs weven en triljen de raaien,
En fan ’t miedlân kaam as pypkeniel
De rook fan it hea oanwaaien.
Myn freonen, dat is de simmer wol’
En ‘k moat oan Fryslân tinke!
Fan ’t fûlste libben is it de tiid
En âlde bylden winke.
No is er yn ’t Fryske lân gjin rêst;
De mieren lûke oan ‘e seine,
Oan’e wudze skreppe de swilers sa:
Yn’ e ûngetiid moat it eine.
De skuorredoarren litt’ amper troch
De hege, kante weiden,
En de grutte gollen rize sa
Fan’e kostle frucht fan’e greiden.
Yn it hôf allinne is it stil
En swiet wol it dêr rêste;
Dêr jout him no de dichter del
En hat fan’e simmer it bêste.
De flearrebeammen blomkje sa swiid
Troch hearook rûkt it hinne;
Yn ‘e blommetún pronkje de leeljes sa
En de roazen begjinne.
Och, nim him syn loaiens net al te kwea,
Hy sil it letter wol belije!
As er syn dreammen yn fersen stâlt
En dy kinne de fal net krije
En tink er, myn bodders, tink er om,
Hy is fan jimm’ eigen sibben,
En wat by syn dreammen hy foar him sjocht,
Dat is wat jimme belibben!
Obe Postma : yn ‘e ûngetiid
Het is ûngetiid (hooioogst). Men ruikt de rook (de geur) van it hea (het hooi) en iedereen is druk , de mieren (de maaiers), de swilers (die hooi bijeenharken). De gollen(hooivakken) raken vol. Alleen de dichter doet niets en geniet van de bloemen, maar, zegt Obe tegen de bodders (harde werkers), neem hem zijn loaiens(luiheid) niet al te kwalijk, hij heeft het straks wel moeilijk genoeg, als hij probeert jullie leven in verzen te beschrijven en bovendien is hij jullie sibbe(verwant). De natuurkundige Obe Postma was zelf een boerenzoon uit Koarnwert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten