Ljeafke lit uwz sobbje’ in sabbje
t’ wijl ’t uwz muwlket, ljoent, in lest,
dat iz immers fier’ wey best.
Litse gnorje’ in uwz belabbje,
waems fjoer is oon yessche terd.
Alle dwaen het tijd in berd.
Sinne in moanne, rijzje’ in duwckje,
simmer, winter, foar-jier, hearst,
eynje’, in libbje’ alweer az eerst.
Tuwttelke’, az w’uwz tijd naet bruwckje,
nu-se’ uwz tjienet, jæ rint t‘eyn,
mar wa till’t weer holle’ oer-eyn.
Pajerke, mijn swiet formeytsen,
dy my de hijmmelsch’swietheyt jout,
jouw’ my hondert paetkes, bout!
Dat it uwz ijn’t hert môt reytse:
Pæ my hondert reysen tjien,
Tuwt du wistet het ick mien
Hondert-tuwzen paetkes jiette,
tuwzen-tuwzen pæen dear to:
Bin ick gick! Het ealje’ ick? Ho!
Lit uwz paetke’, ô liordigh’ swiete,
oon uwz lust-eyn, buwtte tol,
Swiet’, uwz swiete buwck swiet fol.
Gysbert Japix
1 opmerking:
De dichter wil nog honderdduizend kusjes (pea of tútsje is "kus") van zijn geliefde en hij vindt het onvergeeflijk als ze hun tijd niet gebruiken (az w’uwz tijd naet bruwckje), want mensen zijn niet als jaargetijden, die steeds weer terugkomen.
Een reactie posten