Het verschijnsel, dat schrijvers tekst van een ander onder eigen naam publiceren bestaat misschien al sinds de uitvinding van het schrift , maar ook het omgekeerde komt voor, namelijk, dat men voor het uitgeven van eigen werk een beroemde naam leent om zo de kans te vergroten dat het gelezen wordt. Voor dat laatste kan men zelfs sympathie opbrengen. De schrijver in kwestie vindt “de boodschap” blijkbaar zo belangrijk, dat over hij over zijn eigen ego heenstapt, een echte idealist dus. Een bekend voorbeeld is een 5e eeuwse christelijke theoloog/filosoof, die nu de Pseudo-Dionysius wordt genoemd, maar die zich in zijn werk presenteerde als Dionysius de Areopagiet, een door de apostel Paulus bekeerde rechter uit Athene. Dit lenen van een “bijbelse” naam heeft wel succes gehad, want in de Middeleeuwen had zijn werk veel invloed. Een paar weken geleden werd Doarmer bij zijn bezoek aan de stad L. met een soortgelijk verschijnsel geconfronteerd. Hier betrof het een zogenaamde vertaling , terwijl het in werkelijkheid waarschijnlijk om eigen werk gaat. Op zich een compromis, men leent een beroemde naam, maar als vertaler blijft ook het eigen ego gespaard. Ja, de minsken fine wat út!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten