In ôfskie Een afscheid

Ik wil ook nog een verhaal van vroeger vertellen, een anekdote, en ik zeg heel eerlijk, het verhaal is in de loop der jaren wel wat veranderd en er zijn elementen toegevoegd, maar, dames en heren, de kern bevat waarheid. Jongere collega’s zullen dat niet weten, zij krijgen hun salaris elke maand overgemaakt, maar vroeger werd men in het onderw. per week betaald, cash in een loonzakje. En als ik over salaris spreek, begrijpt natuurlijk iedereen, die in het onderw. werkzaam is, dat dit beeldspraak is. Maar goed, vroeger was het een vast ritueel. Op de vrijdagmiddag verzamelden de onderw.gevenden zich in de gymzaal in een lange rij om hun loonzakje in ontvangst te nemen. Vooraan op het podium zat de directie en voor hen lagen de loonzakjes. Twee stevig gebouwde conciërges, gewapend met knuppels, zorgden voor orde, zodat niemand het waagde voor te dringen of bijvoorbeeld na het openen van het zakje een kreet van vertwijfeling te slaken. Goed, ik stond daar in de rij achter C. en wij keken begerig naar de uitgestalde loonzakjes en wat bleek tussen al die kleine zakjes lag een veel grotere zak en daar stond met grote letters op “salaris van C.”. “Eindelijk krijg ik, wat ik verdien “zei C. tegen mij. “Ja”, zei ik, ”en ik hoop niet, dat ze dat bij mij ook toepassen, want ik moet toch ergens van leven”. Ok, de rij schoot heel langzaam op en eindelijk was C. aan de beurt en wat bleek, nadat ze de grote zak had geopend, haar salaris zat erin, uitbetaald in munten van één cent, die had men over gehad. Nou, ik kom uit de hoofdplaats, ik wist het, dat moet je nooit doen bij iemand uit N./Z. De conciërges met de knuppels stonden machteloos, de directie probeerde nog via het raam te ontsnappen, tevergeefs. De Notterse was ontketend. Wat er toen allemaal gebeurde is een ander verhaal en dat is zeker nu niet op zijn plaats, maar sinds die dag heb ik veel respect voor C.