Er was vandaag paniek in de Kop van O. Onze zuiderburen hadden een schaatstocht georganiseerd, maar dat is wel het laatste wat je in zo'n cultuur moet doen. Onze zuiderburen, verder prima mensen, krijgen dan een bijna hysterische aanval van "ik moet er ook bij zijn", want anders mis ik misschien wel een polonaise en dat is "echt geniete" en "toppie". Voorbeelden uit het verleden hebben geleerd, dat dan alles vastloopt, omdat men zich massaal
als zombies naar één plek beweegt, hoe klein deze ook mag
zijn. Daar is geen wegennet of ijs tegen bestand. Hoe is dit gedrag te
verklaren? Doarmer weet het niet. Is het een compensatie voor gebrek aan
identiteit en wil men zo onbewust een groepsgevoel creëren? Speelt bij het
schaatsen misschien een rol, dat de zuiderburen hiermee een sport hebben, naast
korfbal, waarmee ze tot de wereldtop kunnen behoren? Doarmer weet het niet,
maar fascinerend blijft het verschijnsel wel.
2 opmerkingen:
Telkenjare wanneer de dag nadert, waarop uw pater verjaart, woelt hij nacht na nacht onrustig in zijn bed. Immers, onontkoombaar dringt de vraag zich op: brengt deze dag behalve voortschrijdende verrimpeling en versimpeling ook de verjaring van des paters zonden of blijft de herinnering aan al zijn dwaalwegen door zijn dromen spoken?
Van een biechteling, die ooit in het onderw. werkzaam was geweest, althans daar enige tijd vertoefd had, vernam uw pater dat voor deze lieden een nimmer aflatende doem geldt. Begrijpelijk en waarschijnlijk ook zeer terecht. Maar hoe zit dit nu met de paters s.j.?
In de filosofiekalender, die ik van een eenvoudige visboer mocht ontvangen en waarvoor ik deze goedbloed en zijn eega ten zeerste dank verschuldigd ben, trof ik uitgerekend bij de bewuste dag een treffende, doch raadselachtige spreuk:
"Een gemeenschap van schapen zal ooit een wolvenbestuur krijgen."
Slaat dit nu op de gemeenschap van het onderw.volk dan wel op die van de paters s.j.? De eersten hebben toch al een wolvenbestuur? De paters gaan een sombere toekomst tegemoet!
Waarde pater, van harte gefeliciteerd met uwen verjaardag en moge Zijn beschermende hand op u blijven rusten. Wat de wolven en de schapen betreft, daar is Doarmer het toch meer met Nietzsche eens, de schapen hebben een herder, zonder schapen geen herder, de wolf echter vreet af en toe een schaap op en als hij de kans krijgt ook een herder, maar dat is eigenlijk de enige relatie tussen wolf en schaap. Doarmer kan zich niet voorstellen, dat een echte wolf zich verlaagt om schapen te gaan leiden.
Een reactie posten