Een oude foto

Vanavond zag ik bij het opruimen van een boekenplank twee kleine zwart-wit foto’ s uit mijn kindertijd, wat heet kindertijd, ik denk, dat ik ongeveer drie jaar oud was. Op de éne foto zit ik, klein lichtblond jongetje, op het erf van de boerderij op schoot bij mijn opa, stoere kerel, op de andere foto zit ik op een paard, mijn moeder zit achter mij, terwijl mijn vader, stoere kerel met snor, het paard vasthoudt. Mijn moeder is gekleed, alsof ze meteen na het nemen van de foto naar een deftig feest moest . “ Sil wol tocht hawwe, ik moat d’er wat kreas útsjen “. Zowel mijn moeder als mijn vader en mijn opa poseren echt. Ik houd daarvan. Mensen willen tegenwoordig spontaan op de foto en eigenlijk is dat onzin, je moet iets uitbeelden en dat zegt veel meer over iemand dan dat zogenaamde spontane, je laat zien, wie eigenlijk wilt zijn. De enige, die niet poseert op de foto’s, ben ik, maar ik heb een excuus, ik ben drie en ik ben blond en op één van de foto’s heb ik zelfs witte sokjes aan.