Hardlopen

J., andere J. en M.Z. schijnen gesproken te hebben over het tempo van de hardloopgroep. J. liep de hele avond naast mij en zei voortdurend, dat ze bij mij wilde blijven, andere J. liep ook rustig, maar dat doet ze meestal en M.Z. kan nu eenmaal niet anders dan hard rennen, ook al zegt ze van niet, maar haar vertrouw ik niet, daarvoor ken ik haar te goed. Misschien moet ik mij maar weer aansluiten bij de heuvelgroep, waarin ook landgenoot F. actief is. In januari hoop ik in elk geval wedstrijdrijp te zijn. Dat mag ook wel, sinds de wedstrijd op Tessel zijn al weer een paar maanden verstreken en ik mis het toch wel . Het liefst zou ik weer een marathon lopen, maar dat kost veel tijd en mijn “ broodvoorziening” doet in de komende periode een groter beroep op mij, ja, ik word zwaar gestraft voor mijn zonden. Een 42 km door Rotterdam of Hamburg sluit ik echter niet helemaal uit. Misschien, dat J. ook wel eens een marathon wil rennen, ze is er wel aan toe. Voor mij blijft het de krijgersafstand, helemaal teruggeworpen op jezelf, bezig met iets zinloos, maar toch doorgaan, is de marathon als het leven. Je hebt vooral na 35 km momenten, dat je wilt opgeven, soms sterf je, maar je gaat door. Elke marathonloper weet, dat er in elk geval ná de dood nog een leven is. Na afloop is er niets fijner dan in het gras te liggen in de warme zon. Daarom wil ik ook geen marathon lopen, als het koud is.Dat éne moment van warmte en tevredenheid met alles om je heen, zou ik niet willen missen. Het is het gevoel, dat een krijger na een gewonnen veldslag heeft , de vijand is verslagen, men is bebloed, maar men leeft nog, ongetwijfeld zal er weer eens een nieuwe vijand opduiken, maar nu even niet.