Kosmische rimpeling

Gisteravond was er complete verwarring in de hardloopgroep, de groep liep al, terwijl andere J. nog stond te wachten op H. Oorzaak: er was een kosmische regel overtreden en dan krijg je chaos. Niets is, wat het lijkt, niets is zeker en alles verandert, maar tussen al deze onzekerheden is er één ding, waaraan hardlopers een houvast hebben, een uitgeworpen reddingsboei in de kolkende oceaan en dat is: de groep vertrekt om 19.00 uur bij de brug. Sneeuwstormen, tsunami's, problemen van welke aard dan ook, bombardementen ,een kind met een slechte CITO-score, noem maar op, om zeven uur staat daar een groep en die groep wacht op jou en sluit jou als een warme deken om een geitenherder in . En als een oeroud ritueel zet die groep zich precies om zeven uur in beweging en dan wacht die groep niet meer op jou. Als je om één minuut over zeven bij de brug(heel symbolisch! ), verschijnt, dan is er niets meer, je wordt geconfronteerd met de totale leegte. Verlaten sta je daar, je kijkt omhoog naar de sterren, maar het heelal zwijgt. De existentiële angst, die dan ontstaat, moet vreselijk zijn. Ik heb mensen gekend, die daarna jaren in therapie zijn geweest, zonder dat het hielp. Waarom doet iemand dit zichzelf aan? J. opperde , dat het door “ware liefde “kwam en waarschijnlijk is dit ook zo, anders kan ik het me niet voorstellen.