Vida triste

Ivige drôvens ferneare
moat elts dy’t him te bot oan’t leavjen wijt;
nea wie myn hert by steat te kearen,
de leafde dy’t troch de siel snijt.

Op ‘e nij socht myn tramtearre hert
fergees dyn boarst en lis him dêr ta rêste.
’t Raast om treast foar in toarstich ferlet,
troch lust net te dwêsten.

Eltse died moat men belije
ûntkomme oan boetsjen kin men nea,
oant de gleonens fan it lêste swiete frijen
fertarret yn’e dea.

Hoe lang kin men soms omearmje,
ien kear is de tiid wer oer;
kin men himsels dan nea beskermje
en deadzje dat ferflokte fjoer?

Ik wit: leafde is sûnde.
Straf giet dêrom net oan my foarby:
Foar ivich wurdt myn hert ferwûne
troch immen dy’t nea joech om my.

Sjongen troch Nynke Laverman

Vida triste van Slauerhoff (in originele spelling):
Gedoemd om droevig te leven
wordt ieder die te veel lief heeft;
Nog nooit hield mijn hart het tegen,
de liefde die groot verdriet geeft.

Weer zocht tevergeefs aan jouw borst
mijn gemarteld hart zijn rust,
dat wil troost voor brandende dorst
en wordt niet gelescht door lust.

En altijd lijden en boeten
moet men voor iedere daad;
Tot de wellust der laatste zoete
liefkozing in dood vergaat.

Hoe lang men soms kan omhelzen,
eens is de tijd vervloden;
Kan men dan nooit die helsche
vervloekte passie dooden?

Ik weet het,liefde is zonde
en dus kreeg ik ook mijn straf:
Ik ben voor eeuwig gebonden
aan iemand die nooit om mij gaf.