Het medelijden It begrutsjen

Reden waarom het een ernstige vergissing is, wanneer moraalhistorici van probleemstellingen uitgaan als: “Waarom werd de medelijdende handeling geprezen?”. De mens van het voorname type is voor zijn gevoel zelf waardebepalend, hij heeft geen goedkeuring van node, hij oordeelt:” Wat voor mij schadelijk is, is schadelijk als zodanig,” hij ziet zichzelf als iets waaraan de dingen eerst hun eer ontlenen, hij is waardenscheppend. Alles wat hij over zichzelf weet eert hij: deze moraal is zelfverheerlijkend. Op de voorgrond staan het gevoel van overvloed, van macht die buiten haar oevers wil treden, het geluk van de hoogspanning, het bewustzijn van een rijkdom die zou willen schenken en afstaan – ook de voorname mens helpt de ongelukkige, niet of bijna niet uit medelijden, maar meer uit een drang die door machtsovervloed wordt teweeggebracht……..Voorname, dappere mensen die zo denken staan het verst af van de moraal die juist in medelijden of désintéressement een blijk van moraliteit ziet; geloof in zichzelf, trots op zichzelf, een houding van elementaire vijandschap en ironie tegenover “onbaatzuchtigheid” behoren al even stellig tot de voorname moraal als voorzichtigheid en een lichte geringschatting voor mededogen en een “warm hart”.

Fr. Nietzsche: Jenseits von Gut und Böse (IX, 260)