Als ik mij namelijk vergis, dan ben ik. Wie niet is, kan zich immers ook onder geen beding vergissen, en ik ben dus, als ik mij vergis. En omdat ik dus ben, als ik mij vergis, kan ik me onmogelijk vergissen in de uitspraak dat ik ben, aangezien vaststaat dat ik ben, als ik me vergis. Omdat ik dus, zelfs als ik me zou vergissen, iemand zou zijn, iemand die zich vergiste, vergis ik mij ongetwijfeld niet door te zeggen dat ik weet dat ik ben.
Aurelius Augustinus ( 354 – 430): De civitate Dei
Ik………, dus ik ben. Ja, vult u maar in. De kerkvader zet in op het “vergissen”. Doarmer vindt het maar moeilijk, is hij, doordat hij waargenomen wordt (Berkeley), is hij omdat hij denkt (Descartes) of heeft Augustinus gelijk? Omdat Doarmer zich nogal eens vergist, klinkt die laatste opvatting heel sympathiek , want wie wil nu niet graag “zijn”? Probleem blijft natuurlijk, wat is er aan de hand met al die mensen, die zich nooit vergissen.
6 opmerkingen:
Doarmer,
het is:
Coïto, ergo sum!
Dat begrijpt Doarmer niet. Ik ga samen? Het is toch "wij gaan samen" en moet het dan niet worden “ergo sumus” ( = dus wij zijn)?
De eeuwige verbazing!
Dus misschien voor Doarmer:
"Ik verwonder me, dus ik besta"
Miror,ergo sum
Amai zunne, dat is Latijns geloof ik dat Simon en Doarmer daar gebruiken, nie waor. Daar begrijpt Peerke niet veel van. Ik denk dat ik maar in de Bibliotheek ga kiken volgende week zondag. In A. schijnt een leuke Bibliotheek te zijn, waar ze dan gedichtjes voor lezen van nen wendstrijd en een stukske muziek laten horen. Ja dan kan Peerke gelijk in de moeilijke boekenhoek gaan kijken naar al dat Latijns. Tot zondag nie waor..
Beste Peerke, laat u niet verblinden, het gaat er niet om of iemand Latijn of Fries of een andere goddelijke taal beheerst, het gaat om het geloof en dat zit bij u wel goed. U heeft wel gelijk volgende week zondag is er van alles aan de hand in de bibliotheek.
Een reactie posten