Als ‘titanisch’ en ‘barbaars’ beschouwde de Apollinische Griek ook de uitwerking van het Dionysische, overigens zonder voor zichzelf te kunnen verhelen dat hij zelf toch ook innerlijk met die gevallen titanen en helden verwant was. Ja, hij moest nog meer ervaren: heel zijn bestaan met al zijn schoonheid en matiging berustte op een verborgen ondergrond van leed en kennis, die hem juist door het Dionysische geopenbaard werd. En wat bleek? Apollo kon niet zonder Dionysus leven! Het ‘titanische’ en het ‘barbaarse’ waren uiteindelijk net zo noodzakelijk als het Apollinische!
Nietzsche: Die Geburt der Tragödie aus dem Geiste der Musik.
Bij het bouwen van de geordende “droomwereld” van het Apolllinische vergeet men wel het chaotische Dionysische waarop het bouwsel rust. Volgens Nietzsche leeft men echter het “gezondst” door zich hiervan bewust te blijven.
Nietzsche: Die Geburt der Tragödie aus dem Geiste der Musik.
Bij het bouwen van de geordende “droomwereld” van het Apolllinische vergeet men wel het chaotische Dionysische waarop het bouwsel rust. Volgens Nietzsche leeft men echter het “gezondst” door zich hiervan bewust te blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten