Televisiereclames proberen ons ook aan het lachen te maken, maar bij Nietzsche gaat het veel dieper dan grappig zijn. Bij hem is het iets existentieels. Je moet om jezelf kunnen lachen in het licht van de onzinnigheid van het bestaan, in de wetenschap van je eigen sterfelijkheid. Voorbij de grenzen van je eigen zelfrespect wordt lachen bij Nietzsche een vorm van therapie. Vrolijke wetenschap betekent dat je als wetenschapper om je eigen waarheid moet kunnen lachen; het hele leven als een mop. Die mop moet je niet luchtig opvatten. Nietzsche wist dat het leven ook lijden was. Het is een enorm gevecht om alsnog om het bestaan te kunnen lachen…… Vooral in zijn latere werk is hij in gevecht met ‘het kuddedier’ , de massa….. Het is een keuze die iedereen moet maken; kies je voor de veiligheid of kies je voor een risicovol bestaan. Zelf heb ik het geluk dat ik nooit een goede baan heb gehad waar een bepaalde aanpassing voor nodig is. In onze cultuur is werken een soort religie. Dat merkte Nietzsche ook.
N. Helsloot
Geen opmerkingen:
Een reactie posten