Wat 007 aangaat, in iedere Bond-film zijn verrassingseffecten: nieuwe wapens en prille Bond-girls: maar het patroon is altijd hetzelfde. Bond reageert als een Pavlovse hond. Elke aantrekkelijke vrouw roept een flirt-reflex op, elke bedreiging een koelbloedige reactie. Zit Bond, de verdediger van de westerse vrijheid, als mens in zijn rol gevangen? Een Bond die plotseling op de gedachte zou komen om lid te worden van de communistische partij, zou ondenkbaar zijn. Even onzinnig zou het zijn wanneer hij bij elke ontmoeting steeds precies hetzelfde zou zeggen. Wij willen een Bond die wij herkennen, maar die tegelijk ook telkens een beetje anders is. Hij mag zich niet volgens het toevalsbeginsel gedragen, maar ook niet al te stereotiep. Wij houden van Bond, net als bij onze vrienden van vlees en bloed, van de verandering in het gelijk blijvende. Maar daarmee is onze vraag nog niet beantwoord: is Bond gevangene van zijn rol? Ik denk: niet meer dan elke normale sterveling.
Friedhelm Moser
Geen opmerkingen:
Een reactie posten