Spreken en schrijven verschillen als wedstrijd en filmverslag, krijgsheer en staatsieportret, rivierklei en baksteen. Het tweede kan niet zonder het eerste, maar het heeft zijn eigen weg gevonden, zijn eigen wetten gemaakt. Sommige taalkundigen hebben zich verzet tegen de gedachte dat schrijven versteend spreken is, een substituut. Voor Bolinger geldt zelfs dat spreken en schrijven even weinig verband hebben als spreken en zien. Hij licht die gewaagde stelling toe met een aardige vergelijking. De lezer van het brailleschrift leest en begrijpt met de vingertoppen, hoewel hij nooit geleerd heeft alfabetische tekens te zien. Ook voor de doofgeborene bestaat er geen relatie tussen wat wij horen en wat hij leest.
F.Droste
Geen opmerkingen:
Een reactie posten