Omdat het aantal woorden van een taal weliswaar heel groot, maar toch eindig is, stuiten we op een probleem. Op een bepaald punt definieer je een woord door middel van een woord, dat je juist wilt definiëren. De kat bijt zichzelf in de staart. We hebben te maken met een klassieke vicieuze cirkel. Wie dat niet gelooft, moet maar eens proberen om aan een kind uit te leggen wat orde is. Een gangbare uitleg als: “Orde is wanneer jouw speelgoed daar ligt waar ik het wil hebben “ geldt niet. Daarom definieer je orde als iets dat gekenmerkt is door regelmatigheden, structuren of patronen. Maar het kind laat zich niet in de luren leggen, het heeft wel door dat je op eieren loopt en vraagt door: “Wat is regelmatig, wat betekent structuur en hoe ziet een patroon er eigenlijk uit?” Je begint te stotteren:”Regelmatig is als de dingen geordend zijn, als ze een structuur hebben of een patroon…...”. M.Wehr
Doarmer vindt de volgende definitie van orde nog altijd de beste: Orde is de chaos, waaraan wij gewend zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten