De queeste naar het land der Brabanders is gelukt. Een koude wind blies over het parcours en een venijnige regen geselde het asfalt, maar de mannen gingen door, zelfs toen op het eind de hysterische menigte toeschouwers de weg bijna blokkeerde, beelden, die wij alleen maar kennen van beklimmingen uit de Tour de France. Na afloop was er weer de VIP-behandeling en onder het genot van een kopje koffie werd de wedstrijd geanalyseerd en kwam men tot de conclusie dat de activiteiten van hcc niet genoeg geprezen kunnen worden, met name de inzet van de vrouwelijke coaches, die werkelijke elke wens van de lippen van de deelnemers aflezen en zich volledig geven, is voortreffelijk. Na elke wedstrijd wordt dan ook het gevoel van verbondenheid groter en om de woorden van een beroemde president te herhalen, we kunnen met recht zeggen “ich bin ein hcc’er”.
2 opmerkingen:
Straffe pas, doarmer!!!
Peerke, wat wilt gij, als gij gedragen wordt door de aanmoedigingen der Brabanders en de geuren van een Hertog Jan.
Een reactie posten