De tijd

Heel lang geleden, toen de wereld nog jong was, kende ik in mijn studententijd te G. een jongen, die je op zijn zachtst gezegd, apart zou kunnen noemen. Een van zijn eigenaardigheden was, dat hij er eigenlijk niet tegen kon, dat er ook maar iets in zijn kamer verplaatst werd. Daarnaast had hij ook andere vreemde gewoonten, hij had een steeds een notitieboekje bij zich, waarin hij werkelijk alles opschreef, hij droeg altijd dezelfde kleren, hij rookte niet, hij dronk geen alcohol en ook wat vrouwen betreft, was hij een geboren monnik. Maar vooral zijn weerzin tegen het verplaatsen van iets, vond ik fascinerend. Omdat ik in die tijd in het bestuur van een vereniging zat en hij de administratie van het verenigingsblad deed, moest ik wel eens bij hem op bezoek en dan verschoof ik voortdurend iets, bijv. een vaas, en het duurde niet lang of hij schoof het voorwerp weer terug. Ik heb mij vaak afgevraagd wat hij daarmee wilde bereiken en mijn theorie was, dat hij plannen had om de tijd stil te zetten, want als er helemaal niets verandert, dan is er ook geen tijd meer. Later ben ik in die theorie bevestigd, want diezelfde persoon is wel meer dan vijfentwintig jaar lid van die studentenvereniging gebleven. Dat het hem niet gelukt is, dat is niet zijn schuld, hij heeft gewoon te weinig medewerking gehad. Ik moet ook eerlijk toegeven, dat ik in die tijd de “ grootsheid” van zijn onderneming niet zag, maar als we met zijn allen elke verandering, hoe klein dan ook, hadden tegengehouden, ik zeg niet, dat we de tijd gestopt hadden, maar zeker afgeremd.