De twijfels van een geitenherder

Het is koud en zelfs de wollen deken helpt niet meer. De laatste dagen denk ik vaak aan mijn geboorteland K. Waarom ben ik eigenlijk weggegaan en heb ik mijn vrouw en kinderen daar achtergelaten? Hier is niets behalve die allesdoordringende kou. De andere herders zeggen , dat het voorbij de Oeral warmer is, maar het zijn verhalen. Ik moet het nog zien , niemand van ons is daar ooit geweest. En dat eeuwig groene land , waar ze het voortdurend over hebben, Groningen, bestaat dat eigenlijk wel? Allemaal vragen en elke dag, dat we ons verder van het geboorteland verwijderen, nemen mijn twijfels toe. Aan de geiten ligt het niet, die houden zich kranig, vastberaden stappen ze voort. Misschien moet ik maar op hun instinct vertrouwen en komt het straks allemaal goed. Erger nog dan de kou is de monotonie van mijn bestaan, kou, sneeuw en geiten. Ik heb dan wel een deken, maar liever had ik zo’n huisvrouw gehad, die ze verzameld heeft. Zou die pastoor dat niet kunnen regelen? Eigenlijk zijn de geiten veel gelukkiger, zij weten nog niet, dat ze als jasjes zullen eindigen. Ik vraag me af, wat er van mij terecht komt, als ze me niet meer nodig hebben. Je hoort de meest verschrikkelijke verhalen over afgedankte geitenherders, ik wacht wel af, als ze me maar niet in het onderwijs laten werken. Het lijkt mij vreselijk op mijn oude dag als kano gebruikt te worden. Ik zal proberen nog een beetje te slapen, morgen is het weer vroeg dag, alhoewel het begint nu wel heel erg te sneeuwen.