Het Remy gevoel

Vandaag is oudste zoon J. voor kort bezoekje langs gekomen. Morgen vertrekt hij weer en dan begint voor mij een echte “ Remy week”. Maaike gaat de late dienst in, buiten is het vroeg donker en ik ben alleen. Meestal zwerf ik dan ’s avonds door het dorp W. Het hoofd weggedoken in de kraag loop door de verlaten straten en vanuit een ooghoek kijk ik soms bij mensen naar binnen en ik zie dan licht, gezelligheid, men speelt monopoly en dat alles versterkt mijn gevoel van eenzaamheid. Ik heb er wel eens aan gedacht me aan te sluiten bij een club, het bouwen van modeltreintjes of postzegels verzamelen lijkt me wel leuk, maar dat contact leggen met mensen, die ik helemaal niet ken, houdt me steeds tegen. Dat heb ik niet in me, als echte binnenvetter ben ik ook jaloers op mensen, die zich gemakkelijk kunnen uiten. Nee, zo’n club is niets voor mij. Misschien moet ik maar een hond aanschaffen, honden laten je nooit in de steek. Laatst liep ik voor de verandering eens door de naburige stad A., precies zo verlaten en donker, en daar kwam ik een andere man tegen, ook eenzaam, maar hij had een hond. Hij wel.